Ένας 68χρονος «άνοιξε πυρ» και σκότωσε αρκετούς…Στο τέλος αυτοκτόνησε κι ο ίδιος του.

– Ναι, πατέρα, σε σκότωσα γιατί στα 10 μου χρόνια αντί για «Μικρό Ήρωα» μου έδινες να διαβάζω Ντοστογιέφσκι και Γκόρκι και μου κληροδότησες χρόνια κατάθλιψης. Έπρεπε να σε σκοτώσω για να μην τυραννιέμαι από τους δαιμόνους της κατάθλιψης. Να ζήσω «τα τέλη της ζωής» μου «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά».

– Ναι μάνα, σε σκότωσα γιατί με έμαθες αν με ραπίζουν στη μια σιαγόνα να γυρνώ να με ραπίσουν και από την άλλη. Βαρέθηκα να με κλωτσάνε, να χειροδικούν πάνω μου να με παραβιάζουν στο όνομα της «χριστιανικής» ανοχής του μαλάκα. Θέλω να ζήσω «τα τέλη της ζωής» μου «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά».

– Ναι, αριστερή ιδεολογία. Είσαι ένα φριχτό κατασκεύασμα. Με έκανες να πάω να ζήσω σε γκέττο για νάμαι κοντά στης «γής τους κολασμένους» σα νάμουνα ο προνομιούχος εγώ. Θέλω να ζήσω «τα τέλη της ζωής» μου «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά».

– Ναι, αδέλφια μου, κακομοίρηδες, όταν έγινα διευθυντής και σας φερνόμουνα ανθρώπινα κι ευγενικά, λέγατε πίσω από την πλάτη μου (το μαλάκα!). Ερχόμουνα στη δουλειά στις 8:00 το πρωί κι έφευγα στις 6:00 το βράδυ. Εσείς ερχόσαστε όποτε σας κάπνιζε και φεύγατε στις 2:30 το μεσημέρι για να προλάβετε το lunch που ετοίμαζε η παραδουλεύτρα και ερωμένη σας. Σας σκοτώνω γιατί θέλω να ζήσω «τα τέλη της ζωής» μου «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά».

– Και τώρα είναι η σειρά μου. Τόσα χρόνια αυτοκτονούσα. Ξέρετε ότι τα κύτταρα αυτοκτονούν, δηλαδή, τρώνε τα σωθικά τους όταν δεν διαβλέπουν σκοπό στην ύπαρξη τους; Στη βιολογία, αυτό λέγεται «αυτοφαγία» (autophage στα Αγγλικά). Απόχτησα καρκίνο. Και δεν θέλω να ζω με πόνο και ντροπή για την κατάντια μου. Αυτοκτονώ…