Ίσως γιατί το κομμάτι της απόφασης μάς αναλογεί μέχρι το γλυκό πέρασμα.

Ίσως γιατί μετά το γλυκό πέρασμα παύει να μας πέφτει οποιοσδήποτε λόγος.

Ίσως γιατί θα έπρεπε να στραβώνουμε με οποιαδήποτε εκχώρηση είναι αμετάκλητη.

Ίσως γιατί όσο παραμένουμε στην επικράτεια της ύπαρξης, μπορούμε πάντα να διαφυλάσσουμε μέσα μας ακέραιες, ελάχιστες στοιχειώδεις αποφάνσεις:

• αυτό είναι δίκαιο κι εκείνο όχι
• αυτό είναι σωστό κι εκείνο όχι
• αυτό είναι όμορφο κι εκείνο όχι
• αυτό φέρνει χαρά κι εκείνο όχι

Ίσως γιατί μπορεί αυτές από μόνες τους να μην καθιστούν γλυκιά την παραμονή,

ίσως αντίθετα να την καθιστούν ενίοτε πιο ανυπόφορη,

αλλά τουλάχιστον, ό,τι κι αν γίνεται στον έξω κόσμο, τα κριτήρια του μέσα κόσμου μας δεν μπορεί να τα πειράξει κανείς.

Εκτός από το γλυκό πέρασμα στην ανυπαρξία.

Που συνθλίβει ό,τι έχει νόημα,

που συνθλίβει έναν κόσμο όπου ακόμη το δίκαιο διαφέρει από το άδικο, το σωστό από το λάθος, το όμορφο από το μιαρό, το χαρούμενο από το οδυνηρό.

Κανένας απολύτως δεν μπορεί να μας στερήσει την ελευθερία να θεωρούμε από μέσα μας οτιδήποτε θέλουμε να θεωρούμε μέσα μας δίκαιο, σωστό, όμορφο, χαρούμενο.

Κι αν αυτή η μέσα ζυγαριά δεν αρκεί για να σώσει τον έξω κόσμο, αρκεί πάντως -όσο δεν περνάμε γλυκά στην ανυπαρξία- για να κρίνει τον έξω κόσμο, αρκεί για να αντιπαραθέτει στον έξω κόσμο ένα ιδεώδες από το οποίο εκείνος έχει εκπέσει.