Περπατάω στο διάδρομο μόνη. Είναι σκοτάδι. Εκεί που δεν το περιμένω μπροστά μου εμφανίζεται η μαμά. Περπατάει γρήγορα και νευρικά, μαζεύει ρούχα πεταμένα, μπουκάλια με κρέμες, αντικουνουπικά, τις σαγιονάρες μου, βούρτσες. Αφήνει πίσω της κενό διάδρομο, πλησιάζει πολύ, εγώ σε σταθερή πορεία καταπάνω της, στο τσακ γυρίζω πλάτη και φεύγω, σχεδόν τρέχω και εκεί στο χολ βλέπω το παιδί να μαζεύει κομμάτια από χαμένα παζλ, λέγκο, φτυαράκια, μια κούκλα, πάνω στο τζάκι ο μπαμπάς από τη φωτογραφία τρώει στραγάλια αφράτα, δεν με πλησιάζει υπάρχουν καλώδια με ρεύμα ανάμεσα μας. Βγαίνω από τη μπαλκονόπορτα, ανεμίζουν λευκά μαλλιά, είναι η γιαγιά, έρχεται αργά προς το μέρος μου, αλλάζει χρώματα, ανοιγοκλείνει στόμα. Δεν τη γλιτώνω, λίγα τα ψωμιά μου. Αδύνατον να προσπεράσω είναι στενά, περπατάει αργά, φτάνει, φτάνει, κλείνω μάτια. Μετωπική. Ωχ. Δεν υπήρξε σύγκρουση. Απλά πέρασα από μέσα της. Πώς έγινε αυτό; Το φαντασματάκι πάντα σε τρώει. Α. Ξέρω. Η μασέλα της ήταν στην καφέ την κούπα του μπάνιου.
Με χτυπάει αέρας. Δεν υπάρχει ψυχή. Πηγαίνω γύρω-γύρω στο σπίτι. Η πόρτα τρίζει. Βγήκε η έξω και η μαμά. Κρατάει τσουγκράνα, μαζεύει πέτρες, ξερά λουλούδια, ένα τεράστιο βατράχι, αλλάζει και αυτή χρώματα. Μπαινοβγαίνει στο σπίτι. Κοιτάζω στο πλάϊ. Πάω τοίχο-τοίχο. Δεν με βλέπει. Κρύβομαι κάτω από τη σκάλα. Να δεις θα κουραστούν. Θα πέσουν για ύπνο. Η γιαγιά σέρνει παντόφλες. Καταπίνει χάπια. Πίεση, χοληστερίνη, ηρεμιστικό, σταγόνες για την δυσκοιλιότητα, θέλει νερό. Βγαίνει το παιδάκι. Κρατάει το ποτήρι. Πηγαίνει μπρος. Η γιαγιά πίσω, ακολουθεί η κορνίζα με τον μπαμπά. Το παράθυρο ανοιχτό. Πηδάω. Το σπίτι γυαλί. Ο κήπος το ίδιο. Η μαμά δεν έχει αφήσει τίποτα. Ουφ. Πηγαίνω όπου θέλω. Κουράστηκαν. Τρώω μηχανικά, φρουτάκια, κρακεράκια ό,τι βρεθεί στο δρόμο μου. Σε λίγο τελειώνει και αυτό. Θα ακουστεί το τραγουδάκι της νίκης. Βγαίνω στο ντουζ. Στάση. Πλένομαι χωρίς ρούχα. Να μην ξεχάσω να μαζέψω το σαμπουάν. Μέσα στο σκοτάδι μάτια γυαλίζουν. Η κυρά Τούλα. Την έχω πλάτη. Είπε “Το έχεις παρακάνει!” Έπεσε πάνω μου. Αναβοσβήσαμε. Εγώ προσπαθώ να ξεφύγω. Γλιστράω σε σαπούνια και νερά. Δεν έχω άλλη ζωή. Πάντα εδώ πεθαίνω. Στο σπίτι.
Ίσως η πιο δύσκολη πίστα.
