Έτσι λέγεται η λάσπη που κάθε άνοιξη και φθινόπωρο κατακλύζει τις αχανείς πεδιάδες  της Ρωσίας και την Ουκρανίας. Ρασπούτιτσα. Την έζησαν οι στρατιές του Ναπολέοντα και του Χίτλερ και τα σχέδιά τους έγιναν προσάναμμα για τζάκια. Αλλά το θέμα μου δεν είναι ιστορικό. Απλώς, αποτυπώνω εναργώς την περίοδο που περνάμε στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια.

Βέβαια το φαινόμενο έχει και παρακλάδια. Τα κουνούπια σε μέγεθος ελικοπτέρου που τυραννάνε ανθρώπους και ζώα στα σύντομα καλοκαίρια της υποαρκτικής ζώνης, όταν η ανθοφορία και η φωτοσύνθεση κρατάνε με το ζόρι είκοσι μέρες.

Και μια συνέπεια που μου έχει καρφωθεί: ένας Γερμανός στρατηγός, έκρυψε τα τεθωρακισμένα του σε ένα δάσος, περιμένοντας να σκληρύνει το έδαφος και να εφορμήσουν, χορτάτα με βενζίνη και ηθικόν ακμαιότατον των πληρωμάτων στην νέα εαρινή ράτζια κατά της Σοβιετίας. Αλλά εκείνα δεν κουνήθηκαν ρούπι: αναρίθμητα πεινασμένα ποντίκια είχαν καταβροχθίσει κάθε καλώδιο, κάθε λάστιχο και κάθε μη μεταλλικό στην κοιλιά των αρμάτων.

 Ο Στρατηγός εκτελέστηκε, αλλά οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δεν κίνησαν τις ερπύστριες.

Οι αυταρχικές φωνές των ζωοφίλων που υπεραμύνονται της ταλαιπώριας των αδέσποτων, έχουν περισσότερη επιρροή παρά τα ανθρώπινα κοπάδια που φτάνουν στα νησιά μας. Η ανησυχία για τα ζητήματα που απασχολούν το πανελλήνιο, φλουτάρει και μασκάρεται καθώς ατάραχοι συνέλληνες λανσάρουν και ρεκλαμάρουν την ατομική τους πραμάτεια, προκαλώντας τον συνεδριακό έπαινο ή την κατάκριση.

Ακατάσχετα πολλές ασκήσεις επί χάρτου παραμένουν για μερικές ώρες, καθώς τις παινεύουν ή τις φτύνουν οι κομματικές λεγεώνες.

Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι. Αν ο χειμώνας θέλει παλτουδιά και το θέρος καρπούζι, δεν είναι μόνον μετεωρολογική η αντίστιξη.

Χώρες διάφορες (μαζί και η δική μας ή τουλάχιστον το ποσοστό που μας ανήκει) όταν περνάμε φάση ανάπτυξης, χρειαζόμαστε εργατική δύναμη, εργοδότες και κοινωνική ευστάθεια, ενώ το κράτος-μεσολαβητής ωχριά. Όταν η ίδια χώρα περνάει πολιτική, κοινωνική ή οικονομική Κρίση, τα μοντέλα και τα πρότυπα μεταλλάσσονται.

Αλλά όταν μας τυραννάει το βάλτωμα, η λασπουριά, η ρασπούτιτσα, καμωνόμαστε ηλιθίως πως όλα θα περάσουν, ωσάν μπόρα στο Μπόρα-Μπόρα και φερόμαστε ως αχάπαροι. Ε, σήμερα αυτό περνάμε.

Αντί να αναζητούμε από το πολιτικό προσωπικό το «όραμα» (μια αξία που χάνει κάθε νόημα αν δεν συνοδεύεται από «ημερολόγιο έργου» και στρατηγικό σχεδιασμό) χίλιες φορές να βάζουμε λασπωτήρα στο προσωπικό μας ποδήλατο.