Πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να φαινόμαστε ενωμένοι, παρά τις ενδοκομματικές διαφορές μας, και επιμένω επ΄αυτού. Είναι η μόνη διαδοχή γεγονότων στην οποία επαινώ τους Τούρκους. Έχουν κόμματα της συμφοράς, μεγάλες αντιθέσεις με τον Ερτοάν, αλλά μήπως ακούσατε να έβγαλαν κανένα «κιχ»; Ως Τούρκοι, διδάχτηκαν να κάνουν μπρακ και γκιτ, όποτε φουντώνει ένα θέμα τους που θεωρούν εθνικό.

Έτσι ονειρεύομαι πως πρέπει να πράξουμε κι εμείς. Περνάμε κρίση και οι κρίσεις, ακόμη κι αν οι ψηφοφόροι δούνε το φως το αληθινόν, δεν είναι δυνατόν να μην ακούνε την συμφωνημένη στρατηγική.

Το ζήτημα δεν είναι να κοιλοπονάει το βουνό και να ξεπετάει ένα ποντίκι. Μήτε έχει σημασία, ο τρισάθλια χαμένος, ο φέρων ένα 5 ή 10% να απαιτεί πίστη στο ότι οι ζηλωτές που τον ψήφισαν πρέπει να γράψουν στις κοχόνες τους μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Έχουν άπαντες μπροστά τους ένα νεόπλασμα «καλιφορνικέιντ» κόμματος, με πολλά ζαβά και μερικά διστακτικά «υπέρ». Συμφωνώ πως είναι φιγουρατζήδες, αγωνίζονται να μη ανατραπεί το άρμα του Δαρείου-Κυριάκου, αλλά προτιμότερο είναι οι Έλληνες να απαιτούν αντικαταστάσεις κλινικώς αχρήστων υπουργών και στελεχών, ασκώντας δραστική κριτική ― και δεν εννοώ «ανακαλύψεις εκ νέου της Αμερικής».

Έχουμε ανάγκη την χώρα, και η χώρα κατοικείται. Και η κυβέρνηση είναι καλό να μην παίζει τον έρμο τον Ουάρντα, που αντιμέτωπος με έναν ιθαγενή δημοσιογράφο του Βόλου και μια τοπική δραγουμάνα, έπαιξε τον άνθρωπο με τα χίλια πρόσωπα και τις σαράντα γλώσσες.

Άκρη δεν βγαίνει με τα ζοριλίκια και τα αδειάσματα. Επειγόντως μια σύσκεψη αρχηγών κομμάτων, ένα εθνικό συμβούλιο κρίσεων, αν υπάρχει ― και να προεδρεύει ο Ουάρντα.