Όταν το σήμερα μένει αλλού
03-02-2019

Nέα συνέντευξη του Δημήτρη Κουφοντίνα στον Τάσο Παπά, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του σημερινού Σαββάτου.

Τρομοκρατία δεν είναι η επιμονή σε ένα μοντέλο συμπεριφοράς, αλλά ο εντοπισμός και η δημιουργία (ή επινόηση) τρομοκρατημένων ανθρώπων. Διότι ο τρομοκρατημένος άνθρωπος λέει «τρομοκράτης» και αναγνωρίζει σ΄αυτή η λέξη τον βίαιο γονιό του, μια άξενη κοινωνία που συχνά ταυτίζεται με την απέχθειά του σε μη αιματηρές συνήθειες. Να τον τρομάζει το σκοτάδι, το σάλιο από τις μπάμιες, τα ανενεργά γεννητικά του όργανα.

Διαβάζοντας τις προκηρύξεις οργανώσεων με την ανάλυση που επεξηγούσε τη δράση τους και τις αναφορές τους στην Ιστορία, πριν συλλάβουν,δικάσουν και καταδικάσουν την 17Ν, είχα γράψει πως επρόκειτο για την γέννηση ενός κόμματος, που επιβεβαιώθηκε από την αυτόβουλη εμφάνισή του, ως αρχηγού, ήδη απο το 2002. Επιμένω σε αυτήν την άποψη. Κι επιμένω πως «στεγανοποιήθηκαν» αρκετοί του χώρου αυτού, είτε επειδή υπήρξαν καταδότες, ή φυτευτοί είτε επειδή γέρασαν και σήμερα ψάχνουν τη μασέλα τους.

Βέβαια, ουσιώδης ήταν η συνταρακτική για πολλούς επιφάνεια του ΠΑΣΟΚ μέσα από το οποίο είχε τις πρώτες του επαφές με την πολιτική. Έχω δουλέψει μερικά φεγγάρια στην Τσερπίστα και γνωρίζω τι ιδιότυπο σκληρό καρύδι είναι ο «σαρακατσανισμός» του οικισμού, πάνω στην αρχαία όδευση Αμφίπολης-Βέργης. Η δυτική όχθη του Στρυμόνα και της χαμένης σήμερα λίμνης Ταχινού, μικρή σχέση έχει με τις ανατολικές παρειές του. Κάθε χωριό και η κοινωνία του. Αν συνδυαστεί με τις μεθοριακές κοιτίδες άλλων συνεργατών του Κουφοντίνα σε νησιά που πήγασαν από οικογένειες παπάδων,  ο χάρτης είναι διδακτικός. Εξέλιξη μεσαιωνικών δομών, ακροδεξιοί μαχαλάδες, ένα ξενοδοχείο ύπνου που νοίκιαζε με το κρεβάτι, ένας ευεργέτης, τέτοια. Και βέβαια, άτομα ελαφρώς εμμονικά, που ασχολούνταν με κάποιο μεράκι, ειδικά με σαλτανάτια.

Δυο πράγματα συντηρεί και υπερασπίζεται ο άνθρωπος αυτός με τα βιβλία, τις άδειες που ζητά, τις συνεντεύξεις και τις συμμαχίες του προς την νεότερη γενιά. Την έκλειψη ενός τέως αρχηγού παλαιάς κοπής, όπως ο Γιωτόπουλος και την επινόηση ενός πολιτικού περιβάλλοντος με το οποίο εφάπτεται και σχετίζεται, πολύ προσεκτικά. Φυσικά επιζητά μιας μορφής πολιτική αναγνώριση. Υπονοεί πως «αναγκάστηκε» να γίνει το βαρύ κουμπούρι μεγαλύτερών του ανταρτών, περιφρονώντας την δική τους λογική, πολύ τροτσκιστική για τα γούστα του. Μια παλιά, χαρακτηριστική διακήρυξη, κάποιου γέροντος κατά τα φαινόμενα, μιλάει για το διαίρει και βασίλευε των Εγγλέζων και άλλα αντιβιωτικά τους, που χαρακτηρίζουν μια αριστερίστικη, ή και κεντριστική οπτική.

Δεν θα υπογράψει. Έχει την εντύπωση πως είναι ένας πολιτικός που δεν τον καταλαβαίνουν. Με την ίδια ισχύ που έχει η σημερινή του συνέντευξη («ακόμη και στο δικαστήριο έχω μιλήσει σε ανθρώπινο επιπεδο για τον πόνο του αντιπάλου») με την ίδια, επενδύει αφειδώς σε ένα πολιτικό κεφάλαιο που βέβαια, αποτελεί τον απώτατό του στόχο. Αυτός δεν θα γίνει δηλωσίας σαν τον Κλάρα. Επειδή φοβάται την απόρριψη «του χώρου» που τον αφορά. Όσο δεν τον αντιμετωπίζουν ως πολιτικό , τόσο θα ελαττώνεται το απόθεμα των επιχειρημάτων του, καθώς, από το 2002 δεν έχει αλλάξει γραμμή. Καθώς πολλοί συνάδελφοί του, διαχρονικά, έχουν φτάσει να θεωρούνται πολιτικοί (δεν θέλω να αναγράψω παραδείγματα). Στον κάποτε εμιγκρέ Γιωτόπουλο, αντιτάσσει την εποχή των αυτοχθόνων ιπποτών των Ορέων και της ληστοκρατίας που, μεταξύ μας, έχει αρκούντως εκτιμηθεί σε αρκετούς εγκεφάλους. Οι βόλτες στο αθηναϊκό κέντρο μετά συνοδών, τεστάρει δειλά την μετάβασή του σε μια ελαφρώς πιο αμέριμνη φάση, καθώς είναι τυπικά και ουσιαστικά άοπλος ,αλλά μια  θέση αφ΄υψηλού ελεγκτή του οικείου χώρου, πολύ θα την ήθελε.

Κάθε ένσταση και γκρίνια εξωτερικού παράγοντα, θρέφει τον μηχανικό αντιαμερικανισμό του, καθώς δεν φαίνεται να έχει εγκύψει βαθέως στα εσωτερικά κινήματα αυτής της χώρας, παραμένοντας συστημικός ομηρομάστιξ, νομίζοντας ίσως πως μπορεί να μείνει ως Ηρόστρατος.

Βέβαια, δε γλυτώνει την κατάληξή του: στο τέλος αυτής της φρίκης, θα είναι  ο τελευταίος τρομοκρατημένος άνθρωπος που θα έχει απομείνει από αυτήν την φρεναπάτη, αφού λουστούμε άπαντες, μαζική βία και παρακάμψεις της Δημοκρατίας.

Βέβαια, ουδείς ανέλπιδος. Και οι πιθανότητες να υπάρξει απλή αναλογική στο μέλλον, χωρίς να είναι πολλές, δεν είναι και και απίθανες.