Kαι ο Παζολίνι και ο Σκορτσέζε και ο Ταραντίνο και ο Φορντ, έχουν μέσα στις ταινίες των ένα «σημείο κοπώσεως». Ο Ίστγουντ όχι ― το διαλύει σε βλέμματα. Όποιος αντί σινεμά, επιθυμεί αφηγήσεις, θα προστρέξει διαχρονικά στον γαλλικό κινηματογράφο, όποιος ψοφάει να συγκινηθεί ως ανθρωπιστικό μαμούνι, έχει την Ανατολή και την ραπ αντήχηση της στέππας και της ρασπουτίτσα. Δυστυχώς η λογοτεχνία, τέτοια τερτίπια δεν τα ξέρει. Και ενώνω συνειδητά τα δύο είδη, διότι μόνον σε αυτά οι κριτικοί και οι παρουσιαστές σχολιάζουν «την πλοκή», αυτό το σαπρόφυτο, αυτό το νερόφιδο που επειδή έχει κέρατα, αυτοί που το βλέπουν τα θεωρούν αντένες του σύμπαντος.
H εισαγωγή μου, αναγνώστες, είναι επίτηδες αλλού γι’ αλλού, αλλά θέλω να την υποστηρίξω, διότι αισθάνομαι πως η διοίκηση του τόπου μου, μεταλλάσσεται αγρίως σε κάτι χολυγουντιανά ενδυματολογικό. Η σύγκρουση μεταξύ ανθρωπείου και θείου λόγου από τον μυθικό καιρό του Κρέοντα και της Αντιγόνης νοτίζει αρχαιόθεν τα μάτια των θεατών στα θέατρά τους. Και βέβαια, ο ομολογιακός χαρακτήρας που βρίσκεται έγκλειστος μέσα σε έναν Συναξαριστή, αν διαβαστεί από οποιαδήποτε πλευρά Δικαίου, έχει νοτίσει όχι βολβούς οφθαλμών, αλλά μέσω των μυθιστορημάτων, του σινεμασκόπ, των τηλεοπτικών σειρών και της λογοτεχνίας, ορίζει ως βαθύ υνί μέσα σε ένα ξερό χωράφι όλην την σχετική παράδοση σύγκρουσης Θεϊκών και Κοσμικών νόμων.
Είχα την τύχη να διαβάσω πολλά παλαιά τεκμήρια όπου ανακρίνονται μελλοντικοί άγιοι από δικαστές ή διοικητές επαρχιών. Σώζονται πρακτικά, ξέρετε. Λοιπόν εκεί, υπάρχει καθαρή αντίσταση στους αυτοκρατορικούς νόμους. Αυτή η αντίσταση έχει περάσει στην εσωτερική παιδεία των ευσεβών και τέρμα. Ο κάθε υφυπουργός φαντάζει ως εκατόνταρχος που σκοπεύει να αποδείξει άξιο φρικτών βασανιστηρίων πάντα μελλοντικό μάρτυρα, και τα μαρτύριά του εξεικονίζονται σε κάθε νάρθηκα ή εικονογραφικό πρόγραμμα. Η πίστη χαλυβδώνεται δια του Πνεύματος και του Αίματος. Ακόμη και στα χρόνια των οθωμανών έχουμε νεομάρτυρες που διέκοπταν τελετές μουσουλμάνων και έχαναν την κεφαλή των, αλλά και ομολογιακούς αλλόπιστους (όχι ομολογιούχους) που πάθαιναν τα ίδια επί χριστιανών.
Ο κύριος Χαρδαλιάς δεν είναι Κρέων. Αλλά σε λίγο θα τον πούνε Κρέοντα ή Νέρωνα. Η Μεγάλη Εβδομάδα που έρχεται, άρχισε στραβά. Δεν την λύνεις με εισαγγελέα. Ξεχάσατε τον Καντιώτη, τον Καλαβρύτων; Αν όχι χιλιάδες, εκατοντάδες ζηλωτές του θεϊκού λύθρου θα γοητευτούν από το Κουκάκειον άγος και την σύναξιν των Φαιάκων. Είτε ως τελετή «Πιτάφ», είτε στο «Δεύτε λάβετε», ακόμη και τηλεοπτικό, οι καρδιές θα πεταρίσουν. Κι έχει να πέσει επανάληψη του Κβο Βάντις, των θηριομαχιών και της χιαστί σταυρώσεως μαθητών που θα είναι όλη δική σας. Ακόμη και η Φραγκογιαννού, δεν τελειούται «ξίφει» αλλά μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης.
Δεν μάθατε τίποτε από ρητορική. Στον γύφτο μιλάς γύφτικα και στον θεοτικό, θεοτικά τα εξηγείς. Τόσους αιώνες, ντίπ δεν εισπράξατε. Αλλέως, στέλνεις τον εισαγγελέα αποβραδής και κάνεις τον άσχετο. Γενικώς, δεν στέλνεις εισαγγελέα εάν ο εμμένων πιστός δεν συνθλιβεί εσωτερικά, ως κήρυκας θανάτου και χειριστής αθώου αίματος.
