Οι ιδιότητες της φύσης, όπως τουλάχιστον μας τις διδάσκει η καθημερινότητα, απαντώνται και στην ψηφιακή τεχνολογία. Ή καλύτερα στις εφαρμογές της. Το καλό συνυπάρχει με το κακό, το δίκαιο αγωνίζεται μέσα στη φουρτούνα της αδικίας, το άσχημο επιπλέει πάνω στο όμορφο και η κουταμάρα συχνά κατατροπώνει την εξυπνάδα.
Το ότι δεν είμαι κάτοχος σελίδας στο facebook, δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτό, ούτε ότι δεν υποψιάζομαι τι γίνεται μέσα σε αυτό. Δεν είμαι αντίθετος στην ύπαρξή του. Τουναντίον το είχα θαυμάσει όταν προ πενταετίας άκουγα 70χρονο αγαπητό μου πρόσωπο, να εξηγεί πως μισό αιώνα αργότερα βρέθηκαν, μίλησαν και συναντήθηκαν συμμαθητές που είχαν χαθεί, στα κύματα της δεκαετίας του ‘50. Το βρήκα πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό.
Βρήκα επίσης πολύ βοηθητικό και δείγμα αλληλεγγύης, την δημιουργία των groups. Άνθρωποι με τα ίδια βάσανα, πολίτες με τις ίδιες ανησυχίες βρίσκουν απαντήσεις και διέξοδο μέσα από έναν δημόσιο διάλογο. Οργανώνονται και προχωρούν πιο συντεταγμένα. Δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε συλλαβή κριτικής για ό,τι αξιέπαινο, δημιουργικό, φανερό και θαρραλέο κομίζει τούτη η τεχνολογική εφαρμογή.
Η άλλη πλευρά του νομίσματος όμως, είναι άκρως απογοητευτική. Και άλλο τόσο ανησυχητική. Δεν αναφέρομαι στις αδιάφορου και χαμηλού επιπέδου «πού πήγα, πού έφαγα» αναφορές, ούτε στα ποσταρίσματα με αόριστα υπονοούμενα και άχρηστες βρισιές, δείγματα περιορισμένου δείκτη ευφυίας και χαμηλότερου πολιτισμού.
Αναφέρομαι στην απόπειρα χάραξης πολιτικής, πάνω σε θέματα που ενδιαφέρουν τον καθένα με απόψεις και κρίσεις ανθρώπων που κινούνται με ιδιοτέλεια, ή ακόμα χειρότερα προσώπων ασχέτων με το θέμα που αγγίζουν. Είναι ένας στρόβιλος που παρασύρει ανυποψίαστους, φυσιολογικούς ανθρώπους σε μια επικίνδυνα καθοδική τροχιά.
Ό,τι γίνεται στο καφενείο είναι συχνά γραφικό, σαφώς λαογραφικό, συχνότερα και εύθυμο. Γίνεται όμως εκεί μέσα και έως εκεί. Γίνεται από ανθρώπους με όνομα, με πρόσωπο, με ζωή. Ό,τι γίνεται δημόσια και συχνά χωρίς ταυτότητα απαιτεί προσοχή, ειδικότερα στις πονηρές εποχές που διανύουμε, όπου ο κάθε αφελής και ανύποπτος μπορεί να γίνει το προϊόν του κάθε επιτήδειου.
Οι σελίδες του facebook είναι όπως τα κρεβάτια. Πάνω τους γίνεται η πιο θαυμαστή λειτουργία της πλάσης. Πάνω τους επίσης συμβαίνει και το πιο μοιραίο. Αλλά δεν μπορείς να αποθεώσεις τα ντιβάνια για τον έρωτα, ούτε να σιχτιρίσεις τις νοσοκομειακές κλίνες για το θάνατο. Ο κόσμος θα ερωτευόταν και θα πέθαινε ακόμα και αν δεν είχαν ανακαλυφθεί τα κρεβάτια.
Μια πλατφόρμα είναι. Τίποτα άλλο. Όπως ακριβώς το facebook, μα και η ευρύτερη χρήση του διαδικτύου. Μπορείς να ζήσεις με αυτό και χωρίς αυτό. Τουλάχιστον προς το παρόν. Εφόσον ζεις με αυτά, ζήσε καλά. Μην το αφήσεις να σε κάνει χειρότερο. Και κυρίως μην το αφήσεις να γίνει δικαστήριο, αστυνομικό τμήμα, βαγόνι ρουφιανιάς, τόπος ατιμίας.
