Οι γονείς μου έβλεπαν όνειρα. Πολλά. Πλήθος διηγήσεών τους στηρίζονταν σε όνειρα που είδαν ή άκουσαν από άλλους. Του πατέρα μου ήταν προφανώς επηρεασμένα από ρώσικη λογοτεχνία, κυρίως Λέρμοντοφ και ένα βιβλίο χωρίς ράχη, ερείπιο που τιτλοφορούνταν «Σφίγξ». Της μάνας μου ήταν για τα παιδιά της, ήτοι για τον αδελφό μου και εμέ και αργότερα για τα εγγόνια της. Άφησε και ημερολόγιο που κάλυπτε μερικά χρόνια, και σημειώνει εκεί μερικά. Σε ό,τι με αφορούσε, φρόντιζε παρευθύς να μου τηλεφωνήσει το όραμα που άρχιζε πάντοτε με το τι φορούσα εν ενυπνίω. Ήξερα πως την παραμικρή στραβοτιμονιά του βίου μου, την ονειρεύονταν και υπέφερε. Συχνά το όνειρο περιελάμβανε και συνομιλία ή οδηγία από τον πεθαμένον άνδρα της, λόγου χάρη: είδα τον πατέρα σου ήρεμο και μου είπε τα εξής: πες στον Πάνο να μην στεναχωριέται, του πήρα το ξενοδοχείο «Ναΐς». Ήταν σίγουρη πως θα καταλάβαινα. Τα όνειρα ήταν τόσο πολλά και τόσο επίμονα, ώστε εγκατέλειψα την εμμονική ανάγνωση πολλών ιστορικών περιόδων, προτιμώντας να ασχοληθώ με την παραγωγή και την φύση των ονείρων. Δίχως να καυχώμαι, νομίζω πως διαπρέπω στην ερμηνεία τους, ή τουλάχιστον αυτές και αυτοί που μου τα εξομολογούνται, μένουν γενικώς εκστατικοί και εν ηρεμία. Αργότερα άρχισα να εντρυφώ στον τελβέ του γκαηφέ και μεταξύ αστείου και σοβαρού, φίλοι μου έστελναν μέηλ με φωτογραφία του κατακαθιού τους για να αποφανθώ. Το ζήτημα είναι πως ισχύει η παροιμιώδης έκφραση «χατίρι εδώ, χατίρι εκεί, ακόμη παιδί με τον άντρα μου δεν έκαμα». Στην περίπτωσή μου, δεν μπορώ να ερμηνεύσω κανένα όνειρο που είδα αυτοπροσώπως. Αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι από έφηβος, ασκήθηκα να εκμεταλλεύομαι τα επίπεδα του ύπνου μου, ζητώντας από τον Μορφέα τι όνειρο θέλω να ιδώ, τι μορφή θέλω να έχει (ταινίας, σήριαλ, γραπτού κειμένου) και ο Μορφέας συνήθως συναινεί. Ακόμη διατηρώ αυτήν την συνήθεια, παρότι κοιμάμαι πλέον ελάχιστα και ο ύπνος μου μοιάζει με θάνατο.