Δεν θέλω να σχολιάσω την κυβερνητική στάση στη διαπραγμάτευση, επειδή δεν μου φαίνεται αυτοφυής και παραγωγική-σα να τους δίνουνε σκονάκι για να βγάλουνε διαγώνισμα.
Αλλά ευτύχησε να ξημερώσει η μέρα που είδα, σε φωτογραφία θυμωμένον τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μήτε αυτό το έχει. Μοιάζει κακιασμένος, αλλά μπορεί να φταίει καμιά φωτοσοπιά.
Το «έξυπνο» σύνθημα «δεν είναι δυνατόν να διχάσουμε τους Έλληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς», αποκύημα στα σίγουρα κάποιου κειμενοσυμβούλου που μάλλον το είδε στον ύπνο του, όπως το «εν τούτω νίκα» ο ένας και τη μελωδία του «Yesterday» ο άλλος, λαμβάνει εκ του ζητουμένου: οι Έλληνες, πείτε το όπως θέλετε, δεν φαίνονται διχασμένοι στο Μακεδονικό. Το πασίγνωστο σε δημοψηφίσματα 70-30 υπέρ του «όχι» σα να το βλέπω με λέιζερ στον Λυκαβηττό. Μόνον ερωτήματα του τύπου «να τελειώνουμε με τις αδελφές» θα έβλεπα να παίζει 80-20. Τέτοιουνοι είμαστε.
Επομένως η γυροβολιά του κομματικού μας κεφαλαίου και το απότομο πέρασμα στην άρνηση, αλλού πρέπει να αποδοθεί. Προσωπικά το αποδίδω στην επιτυχία του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης και στην ομιλία του Φραγκούλη Φράγκου. Ο στρατηγός άρεσε.
Τα κόμματα, μαζεύονται ωσάν χταπόδια στο θολάμι τους και μετράνε τα πλοκάμια τους, με ή χωρίς τον Φράγκο. Αν στο συλλαλητήριο των Αθηνών μιλήσει πάλι, θα είναι σπουδαίο τεστ. Βέβαια, το πότε θα γίνει, παίζεται, επειδή οι «μεγάλοι» του χώρου, ψάχνονται. Πέφτει παρασκήνιο και μάλε βράσε, για τους αγνοιακούς.
Η απόπειρα σύνδεσης μιας συλλογικότητας του ΠΑΟΚ με το μπουρλότο σε ένα κτήριο υπό κατάληψη, ενδεχομένως ανοίγει την όρεξη και σε άλλες, πιο χαμουτζήδικες συσπειρώσεις. Αβρά το διατυπώνω.
Διότι οι συσπειρωμένες ομάδες γύρω από φλάμπουρα, συχνά στραβώνουν από πείσμα και απέναντί τους οι ενάντιοι νομίζουν πως θα κρύβονται συνέχεια πίσω από φιλικά ή αδιάφορα φουσάτα.
Όπως συμβαίνει με όλα τα αποτροπαϊκώς γουστόζικα ή αιματηρά του ντουνιά , η θέση του Φράγκου, θέση που εκκρεμεί αλλά μάλλον θα αποφασίσει, δεν προβλέπω να συγκολληθεί με την Χρυσή Αυγή, αλλά μια απορρόφηση ψηφοφόρων της, θα την διαπράξει. Μόνον που εάν ισχύσει η πρόβλεψη, εάν ο Φράγκος, φερ΄ειπείν δεχθεί ένταξη στην Νέα Δημοκρατία, θα παίξει τον ρόλο της αμείλικτης Ζωής στην πρώτη κυβέρνηση, την επιλεγόμενη και «κατενάτσιο» ,του Σύριζα. Αλλ΄αν ο Καμμένος ελπίζει να υπάρχει στη νέα Βουλή, με τον Φράγκο θα γίνει βασικός παίκτης του συστήματος.
Αυτά τα προτάσσω για να παίξω τον Σύμβουλο παντός καιρού. Διότι έτσι που συμπεριφερόμαστε, βλέπω την ελληνική Πολιτική Σκηνή να οργανώνει γενική πρόβα, χωρίς τον Σκηνοθέτη. Ο Σκηνοθέτης είναι Αμερικάνος και αρνήθηκε να πάρει αεροπλάνο. Περιμένει να σκάσουν απόψεις, να αποτυπωθούν τα πείσματα, να κόψει κίνηση, και τότε θα έρθει. Με υπερωκεάνειο. Θα μου πείτε πως το «Ολυμπία» και το «Βασίλισσα Φρειδερίκη» δεν υπάρχουν πια.
Γι’ αυτό και θα έρθει με ένα από τα δύο. Αν στη δεκαετία του πενήντα, το «δεν υπάρχει» σήμαινε ανυπαρξία, στη δεκαετία του δέκα, σημαίνει «ασυναγώνιστο».
