Έχετε πιάσει ο καθένας τον ανήφορό του. Ο παιδάντς είναι στα οράματα, ο άλλος αγωνιά και απαντά με ό,τι να΄ναι κουβεντολόι. Κανένας δεν πατάει στη γη. Σα μωρά κάνετε. Ο ένας πάνω στα ξερατά του άλλου. Γίνατε υποχείρια των καθοδηγητών σας. Δώδεκα μέρες έμειναν και το μέλλον φάνηκε στην σφαίρα της μάγισσας. Ευρωεκλογές είναι, γαμώτη μου. Με μικρή διαφορά, ο Παιδάντς θα μπουμπουνίξει εκλογές. Με μεγάλη διαφορά, ο διεκδικητής θα ξεσαλώσει. Αδιάβαστους θα μας θάψετε, αλιβάνιστους και αλειτούργητους.

Αγοράκια μου ατίθασα που φοράτε άλλο χρώμα τησέρτ, οι συνθήκες εργασίας στην Αγορά είναι άστα να πάνε. Θα΄ρθει ώρα και στιγμή που οι επαγγελματίες του σήμερα θα πλακώνονται για μισή ώρα δουλειά την εβδομάδα, ενώ πλήθος άλλοι θα διαμορφώσουν αρκετές πλατείες Κλαυθμώνος στη χώρα και αλλού. Και βρήκατε ανάμεσα στις επιλογές που είχαν μπροστά τους οι έχοντες εργοστάσια, που θέλουν συνεχή εικοσιτετράωρη παραγωγή και συνήρηση «για να βγούνε» στις νέες συνθήκες (και βέβαια έχουν σκεφτεί βάρδιες και ρεπό, όχι οκτάωρα και πενθήμερα) να σφαχτείτε μπροστά σε κάτι που θα είναι καθεστώς μετά από λίγα μηνάκια. Ο ένας να το διαφημίζει με λάθος τρόπο στο νεογιλό του ακροατήριο, ο άλλος να το υλοποιεί ήδη στη ζούλα και να το καταγγέλει κι από πάνω.

Κύριε Μητσοτάκη, καταφέρατε με την πολιτική σας αδεξιότητα να επιτρέψετε στον Τσίπρα μια κατ΄όνομα επικοινωνιακή άνεση. Αν δεν πετύχετε τα ποσοστά της ευτυχίας σας, μη τα ρίξετε στην τραλαλί τραλαλό ρητορική σας.

Τραγούδια συγκρούονται, όχι κόμματα. Στίχοι, για την ακρίβεια. Το «όλη μέρα εργασία, κούραση κι ορθοστασία» με το «τώρα με το Εναρέ, θα σου πάρω καναπέ».