Ο χάνος και η σαλιάρα ανεβαίνουν μόλις πιαστούν στη πετονιά «σαν κουβάδες» κατά την έκφραση του χασομέρη παράκτιου ψαρά, ακόμη κι αν δολώνει πεταλίδα.

Απεναντίας, η πρώτη πορδοχαρά του παιδιού που του δώσανε μεσηνέζα να΄χει να πορεύεται δίπλα στον έμπειρο θείο ,συμβαίνει όταν τσιμπάει τόσο δυναμικά, ώστε πιστεύει πως ανεβάζει το κήτος του Ιωνά, κι όμως είναι ένα μιτσό, άτακτο σπαράκι.

Και την πρώτη ευμεγέθη πελαγίσια μουρμούρα, σε βραδυνή αμμουδιά με φαναράκι ή πάνω σε βάρκα, θα κάνεις καιρό να την πιάσεις, αν τραβήξεις αμέσως μόλις νοιώσεις τσίμπημα, επειδή το ψάρι πιπιλάει το δόλωμα και το παίρνει στη ράχη του δοκιμάζοντας και το τρώει άν βεβαιωθεί πως έλαβε τα προληπτικά μέτρα του ενστίκτου του.

Με καθετή σε πολλές οργιές σε πάγκο με φαγκρόπουλα, είναι ρίξε-τράβα αν εθιστείς και μόλις το βαρίδι σταθεί στο βυθό, ευθύς το ανασύρεις, αλλοιώς θα σου το φάνε περκιά και γύλοι στο μεσοδιάστημα.

Το παραγάδι θέλει να μετράς τον Χρόνο με τέχνη, με το μάτι στον ψαροδιώκτη άνεμο και χωρις φεγγάρι.

Τέλος, έτσι και αντάμωσες μαύρη σιωπή της πετονιάς και δεν τσιμπάει κάτι σε δηλωμένο ψαρότοπο, ένα μουγκρί περιπολεί στα άπατα και συλλέγει την τροφή του. Την τροφή σου δηλαδή.

Αυτά είχα να σε συμβουλέψω, σε επτά προτάσεις τιμώντας δημοσκοπήσεις που μιλάνε για επτακομματική Βουλή.

Όθεν, ξεπέρνα την αλληγορία, δώσε το όνομα επτά κομμάτων στην αφήγηση, ποτέ μη ξεχνώντας πως δεν διαλέγουμε κόμμα, ως ο τρόπος μου διδάσκει, αλλα πως εσύ είσαι το ψάρι της αρεσκείας σου και όλους μας περιμένει ένας ψαράς, αυτός που εντέλει θα σε φάει.