Εισαγωγή (με μια φράση, ώστε αν δεν συμφωνείτε, να μη χαλάσετε την ζαχαρένια σας, διαβάζοντάς το)

Το μόνο δημόσιο αγαθό που δεν θα ήθελα ποτέ να πέσει σε χέρια ιδιώτη, είναι ο ελληνικός ορυκτός πλούτος.

Από την ιστορία

Ο χρυσός της Μακεδονίας και της Θράκης είναι μαρτυρημένος από την αρχαιότητα. Υπήρχε στον Γαλλικό, στην πεδιάδα των Βασιλικών, στο βουνό Στρεμπενίκος, στο Παγγαίο και αλλού.

Οι Αργεάδες απέκτησαν την “επίκτητη” λεγόμενη Μακεδονία, ώς τον Νέστο, απωθώντας Θράκες και αποικιστές από τη νότια Ελλάδα (Θασίτες, Αθηναίους) για τα μεταλλεία.

Ωσπου να πέσουν στις αρίφνητες ποσότητες χρυσού μετά την πανελλήνια εκστρατεία, στα Σούσα, έβγαζαν χρυσάφι και άλλα χρήσιμα μέταλλα, είτε από την χρυσοφόρα άμμο, είτε από ορυχεία.

Έγκατέστησαν Γαλάτες στην λεκάνη του Αξιού και από τα χρόνια του Πεισίστρατου έπαιρναν χρυσό από την Ανθεμουσία και τα πρόβουνα του Χορτιάτη. Κερδίζοντας το Παγγαίο, έκαναν τη  τύχη τους.

Δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα βαθιά πετρώματα. Κι όταν “εξαντλούσαν” τον χρυσό έβγαζαν ασήμι, χαλκό και μαντέμια, όπου υπήρχαν.

Από τη βόρεια Χαλκιδική παρέμειναν εκμεταλλεύσεις στα Σιδηροκαύσια, αργότερα Μαντεμοχώρια και τανύν Σκουριές. Στο Βυζάντιο, η Ιερισσός και ψηλότερα, η Σελάδα και το Μετάλλιν, ήταν οι πιο μεγάλοι και παραγωγικοί οικισμοί. Ειδικά στα Σιδηροκαύσια, η εκμετάλλευση απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, που ανιχνεύθηκε ανασκαφικά.

Ο Belon που είδε τον τόπο αρχές του 16ου αιώνα, παρομοιάζει την περιοχή με  ανάλογες της βόρειας Ευρώπης, σε παραγωγή, φυσερά και καπνίλα. Οι Οθωμανοί διοικούσαν το μέρος με έναν Εμίνη.

Το νομισματοκοπείο της Σαλονίκης, στα ύστερα ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά χρόνια, υπήρχε διότι ξανάνοιξαν τα χρυσωρυχεία στα Πλατανάκια, στην κάτω Περιστερά και στον Γαλαρινό, χώρια το Κάλικουμ, νότια του Κιλκίς.

Πάμε παρακάτω.