Η εκμετάλλευση ορυκτού ή άλλου πλούτου είναι στρατηγικής σημασίας για το χάλι της χώρας. Στα λιγνιτικά πεδία βλέπετε τι γίνεται. Και δικαίως. Να μας έλειπε ο λιγνίτης τέτοιες ώρες, τι άλλο πια.

Δεν μ΄ενδιαφέρει η εταιρεία που διαμαρτύρεται. Δεν ξέρω τη σύμβαση, δεν ξέρω πως έφτασε στα χέρια της. Για μένα το ζήτημα είναι ένα και μόνον, μήτε η φρικτή ανεργία μήτε οι παρλαπίπες των ευαίσθητων.

Είναι απάντηση στο ερώτημα: τι χρειάζεται να κάνουμε ώστε να υπάρξει χρυσός σε εμπορεύσιμη κατάσταση στην ιδιοκτησία του Κράτους; Το ίδιο ισχύει για όλον τον μεταλλευτικό πλούτο.

Όποιος έχει τα κότσια, ας το επιχειρήσει. Μπορεί να συνεταιριστεί με γνώστες, αλλά όχι να εκχωρήσει,αν δε του μένει λέπι. Αν μια κρατική εταιρεία Χρυσού στην Ελλάδα χρειάζεται τεχνογνωσία και το σχετικό κόστος, ας το πράξει. Φροντίζοντας ιδιαίτερα το ισοζύγιο. Να κόψει τα χατιράκια και τα έκτακτα στους αιτούντες και να το βγάλει το δισεκατομμύριο που απαιτείται για δέκα χρόνια. Μήτε μια θέση εργασίας δεν θα κοπεί έτσι. Και η ζώνη που θα γαμηθεί, να οριοθετηθεί και τέρμα. Καλύτερα πέντε νέες Πτολεμαΐδες που λέει ο λόγος, αν είναι να κερδίσουμε γεμιστήρι για τα άδεια ταμεία που δεν λέγονται “φόροι”

Εξηγήθηκα.