Από τους δίσκους τους γεμάτους φλουριά, που σχημάτιζαν κώνο (μέθοδος αντικατάστασης Πατριαρχών της εν αιχμαλωσία Εκκλησίας) έως τα μπαξίσια διαφόρων υποτακτικών στους άρχοντες, η υποτέλεια εις χρήμα και είδος, ήταν εθιμική κατάσταση. Ανάλογα με την εποχή και την περιοχή. Στους απογραφικούς καταλόγους χωριών του Βυζαντίου, πέρα από τον φόρο σε υπέρπυρα, προβάλεται και η υποχρέωση οι κάτοικοι ως κοινότητα να προσφέρουν αγγαρείες «και τα συνήθη ανά έτος τρία κανίσκια».
Εξάλλου σήμερα, μιλάμε συχνά για χρηματοδότηση, η οποία ενίοτε λίγο απέχει ή καθόλου, από τον χρηματισμό. Η συντήρηση στρατών, οπαδών, πιστών και το ιδιότυπο ανταλλακτικό εμπόριο ανά περιόδους, είναι μια σημαντική βάση υπολογισμού της επιρροής των ελίτ στο πόπολο.
Επομένως ακούω και βλέπω βερεσέ τον χατά που δημιουργήθηκε, καθώς οι Ρομά πλαισιώνουν αρκετές συναθροίσεις του Σύριζα. Ρομά, λέγονται οι γύφτοι, παλαιότερα τσιγγάνοι ή αθίγγανοι. Ακόμη και το όνομα αυτό είναι μιας μορφής αντιπαροχή. Για να μαλακώνουν οι γωνίες.
Είναι φρικτή αυτή η υποκριτική διόγκωση μιας παραδοσιακής συναλλαγής, που διαρρέει την ιστορία των κοινοτήτων από γενέσεως του θεσμού. Μπορεί να έχει τη μορφή δώρου, επιδότησης, παροχής, ανταλλαγμάτων. Αλλά μήπως και η μισθοδοσία, με τις διακρίσεις της δεν είναι παραβίαση πολλών κανόνων; Διότι υπάρχουν αμειβόμενοι με βάση το έργο που παρέχουν, αλλά και με βάση άλλα ποθούμενα του εργοδότη. Δεν προεκτείνω αυτές τις παρατηρήσεις.
Nαι, τους τα χώνουν. Αγρίως, κατόπιν συνεννοήσεων, με δραγουμάνους και αμπασαδόρους, προς τους ρήγες ή τα φλάμπουρά τους. Έτσι φέρονται σε αυτούς που δεν θέλουν διορισμούς, και προτιμούν τις συμφωνίες- πακέτο. Είναι τραντισιονέλ, προσυμφωνημένο και ισχύει. Κανένας δεν το είδε, κανένας δεν παρέστη, κανένας δεν το παίρνει είδηση.
Και δε ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους- μπροστά στα λύτρα μιας μετεγγραφής ή σε μία πολιτική αποστασία, είναι ψίχουλα. Αν το λογαριάσεις, ένας διορισμός κλητήρα που βάσει του υπηρεσιακού οργανισμού έχει τα φόντα να ψωμισθεί δεκάδες χρόνια και να αποχωρήσει ως τμηματάρχης, κοστίζει στο γκουβέρνο όσο εκατό που τους τα χώνουν. Και του κλητήρα ο ψήφος είναι ασφαλέστερος.
Παλιά, πρόσθεταν όροφο σε κάθε υποψήφια πολυκατοικία πριν τες εκλογές. Άλλαζαν κατηγορία σε ομάδες και ναύλωνανν τραμπούκους. Έδιναν μισά χαρτονομίσματα, κομμένα εγκαρσίως προς επαλήθευση. Αργότερα, έκανε τη σούμμα ο τσάκαλος ρήγας, επαιρνε το πακετάκι για όλες τις φάρες, κι αν ήταν λαφροχέρης τον καθάριζαν.
Όσο τα λεφτά περίσσευαν, τους έδιναν δάνεια και δεν τους ξεχνούσαν στα έκτακτα επιδόματα. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν άδειες και προσωρινές θέσεις και οι εφορείες να στέλνουν ελεγκτές με γλαύκωμα.
Τι σημαίνουν αυτά; Εξαγορά. Που έχει τόσα πολλά ονόματα, ώστε οι όροι έχασαν τη σημασία τους. Για παράδειγμα, γιατί υπάρχει χαρτόσημο, ή «κινητόν επίσημα» όταν υπάρχουν μισθοί; Αλλά μυθική σχέση είναι που έχει σημασία: ο δίδων να είναι όρθιος και αβρός ενώ παρέχει, ο λαμβάνων να κυλίεται ως γουρνοπούλα στα τσαμούρια. Μεταφορικώς, αλληγορικώς, μεταφυσικώς και σπανίως κυριολεκτικώς.
Αλλοίμονο στις κοινωνίες που το ίδιο έγκλημα, το ίδιο παράπτωμα, το ίδιο αμπλάκημα το εκφράζουν με ένα σμήνος όρων , συνήθως αντιθετικών!
Και ποτέ να μη λησμονούμε πως ο καλύτερος τρόπος στραγγαλισμού, φίμωσης και διαχείρισης της απελπισίας, είναι να φορτώνουμε τους έρμους τους θεσμούς με παραχαραγμένες αρμοδιότητες.
