«Δεν θέλω κάλλος αύθαδες παρθένου αλαζόνος». Δεν θέλω μεταπτυχιακώς εκπαιδευμένον ερασιτέχνη που ανακαλύπτει τα αγαθά της μποέμικης ζωής στην Ανατολική Ακτή, ενώ η μάνα του δεν αμελεί να του στέλνει κιχιά και φανουρόπιττες. Δεν θέλω πλαστογράφο της ακαδημαϊκής του προκοπής, μήτε ζωντόβολο που πρώτα έμαθε να καμαρώνει για την ομάδα του ή το κόμμα του κι έπειτα ο μπαμπάς του πρόσφερε κειμενογράφο και πχοιοτική μαιτρίς, για να πολιτευτεί ο τσόγλανος ο τεμπέλης.
Θέλω αυτό που χρειάζεται η χώρα μου. Έναν μακρόθυμον, αγροίκον πλην θυμόσοφο μπακάλη. Να διαβάζει ο ίδιος και να μη του διαβάζουν την εφημερίδα. Όταν ακούει πως «κάηκε η Βαρνάκοβα» να ξέρει χονδρικώς που βρίσκεται. Και να είναι ρεαλιστής, εχθρός των απολογισμών, ιδίως όταν τους συντάσσει κολλητός του μπαρόβιος.
H χώρα χρειάζεται έναν μπακάλη. Κι έχουμε γεμίσει μπακαλόγατους. Ο μπακαλόγατος ξέρει μεν αν άδειασε το τσιβάλι με τις φακές αλλά μόνον ο μπακάλης γνωρίζει πόσα πετραδάκια και χαλικάκια ανά οκά είναι λογικώς υπαρκτά και με πόσα η γιαγιά που τα ξεχοντρίζει δεν θα της σπάσουνε τα δόντια. Aλλά με τον Ζήκο, τελειώσαμε.
Ο πρωθυπουργός ομιλεί την αγγλική με αξάν που προσομοιάζει, χορταστικό και ελαφρώς πομπώδες, με ηγέτη της νήσου Ταπροβάνης (Κεϋλάνης) σε ένα διάλογο του 6ου μΧ αιώνος που μας διασώζει ο συγγραφέας της «Χριστιανικής Τοπογραφίας», Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης. Η περιγραφή της τουριστικής Ελλάδας από τον κύριο Μητσοτάκη, μας θυμίζει έντονα τον Κοσμά: Πάλιν τὸ καταπέτασμα ἐξ ὑακίνθου καὶ πορφύρας καὶ βύσσου καὶ κοκκίνου κελεύει γίνεσθαι, ποικίλον κατὰ τὰ τέσσαρα στοιχεῖα, ἤτοι καὶ πρὸς εὐπρέπειαν. Φανερὰ γὰρ καὶ εἰς τύπον ἐγένοντο, φανερὰ γὰρ καὶ εἰς εὐπρέπειαν καὶ εἰς λειτουργίαν. Καὶ τίθησι διὰ μέσου τῆς σκηνῆς διαιρῶν αὐτὴν εἰς δύο χώρους.
Χρειάζομαι έναν μπακάλη. Παλαιού τύπου. Που έχει το θάρρος στις αναδουλειές να βγει στη φάτσα του μαγαζιού, ημέρα παζαριού, και να διαλαλεί το εμπόρευμά του. Που σαλιώνει το μολύβι με τα χρέη, στο τεφτεράκι, αλλά ξέρει και ενοχλείται από τα γραμμένα που θα μείνουν αγύριστα, επειδή η χήρα δεν ξέρει πώς αλλιώς να θρέψει τα παιδάκια της και ετοιμάζει τα χαρτιά της για μετανάστευση στο Βέλγιο και την χρηματοδοτεί ένα σίχαμα που άπαξ της εβδομάδας της επιβάλει να του παίζει το μαραμένο του πουλί, χωρίς να βλέπει. Εκείνη.
Ιδιωτικοί υπάλληλοι, θα μείνουν οι μισοί. Κι όσοι δουλεύουν, τσίμα-τσίμα με το κομμάτι, με το κεφάλι, με τα δικά τους καύσιμα, κι αν θέλουν. Kαι για σκλαβάκια, τσιράκια και υπηρέτες, δε λέω κουβέντα. Αν ποτέ βρεθήκατε στην καθ’ ημάς Ανατολή, ξέρετε πόσα μιλιούνια ζούνε μ’ ένα ματσάκι μαϊντανό στα σταυροδρόμια. Αυτοί που αποκτούν υπηκοότητα, τέρμα τα πεντακοσάρια ― και θα βγαίνουν μαχαίρια και σουγιάδες στα στενά. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα τους ταράξουν στα ομόλογα, στα βάουτσερ και στις αναγκαστικές μεταθέσεις, κι αν θέλουν. Εννοώ αυτούς που άκουγαν «δημόσιο» και μέλωνε ο στόμας τους.
Ο μπακάλης ξέρει από ηλιοβασιλέματα, ο μόνος και σέβεται παραπάνω τον κορφιάτικο Λογγά, από τον ήλιο που γέρνει σε ρυτιδωμένο πέλαγο. Και κανένας δεν θυμάται τι ηλιογέρματα είχαμε, ερωτικά, για μήνες ολόκληρους, όταν έσκασε το ηφαίστειο της Αγίας Ελένης.
Λοιπόν, λίγα λέω αλλά θα πουλήσουν και τις ψυχές των συγγενών τους και τα πάτρια της δήθεν εθνικοφροσύνης τους. Διότι χρειαζόμαστε έναν μπακάλη. Αυτόν που θα ειδοποιάει τους ψηφιακούς ταηκούνους και τους συνεπαρμένους υφυπουργούς και την αντιπολίτευση της συμφοράς πως ο Ιταλός, ο Γερμανός και ο λεφτάς ο Σουηδός, θα ζαρώσουνε στις χώρες τους κι όποιος αντέξει. Οι Έλληνες κομπραδόροι θα πουλήσουνε όσο-όσο τα Ελυτιώντα ακίνητα με τις γραμμές του Αιγαίου και τα παραπανεπιστήμια τα φυτρωμένα στου διαόλου το κατάστιχο θα κάνουν τεμενάδες για να σπουδάσει στην ελληνική ασυνάρτητη επαρχία κανένας εξωτικός Νασαμών ή ψευτοσαμουράι, έναντι μας μπάζας από γαριδάκια ή φουντούνια. Κι ας τολμήσουνε οι διδάχοι να εκθειάζουν τον Ελύτη και άλλους απελθόντες, ώσπου να αρχίσουν να συνοδεύουν τα παιδάκια τους, μη τα ενοχλήσουν δεινοί παιδεραστές.
Ο μπακάλης, θα κοίταζε «κάπως» τον Παπανδρέα όταν διάλεγε το Καστελόριζο για το ΔΝΤ και τους άλλους με τα Ζάππεια και τα μπραντς στο μουσείο της Ακρόπολης. Και ο σημερινός μπακάλης θα έλεγε στον Μητσοτάκη να πει ό,τι προαιρείται στο μεγάλο σκηνικό της Νέας Καμμένης, αλλά θα πρόσθετε κι ένα «πωλείται» με μαιάνδρους στα ρουχάκια της Μαρέβας. Δεν είναι ώρες για έπαρση και στιγμές για μεγαλοστομία. Οι ηγέτες παντού, μοιάζουν όλοι με τα χάλια του Μπατίστα πριν δραπετεύσει από την Κούβα. Και οι πάντες συμπαθούν τα παραπλανητικά πρωτοσέλιδα. Και γιατί παρακαλώ;
Παραδεχτείτε το, οι δήθεν ενάντιοι, με το μάτι στο βιτριόλι και στα δεκάχρονα που χάνονται.
Διότι μόνον ο μπακάλης κρατάει το τεφτεράκι και σκοπεύει να το βάλει στο εικονοστάσι του, πριν του έρθει συγκοπή και αποπληξία και αρχίσουμε να τον κλαίμε συλλογικώς.
Μπακάλη, λοιπόν, διότι οι πλούσιοι θα γίνουν πτωχοί και οι πτωχοί θα πεθάνουν. Οπότε, ώσπου να αναστηθούν οι πεθαμένοι, μη περιμένετε μπερεκέτια. Άχρηστοι. Που πατριά δεν δέχεστε και ζακόνι δεν τηρείτε.
