Όλο και περισσότερα άρθρα υποστηρίζουν, προβάλοντας ποικίλους λόγους, πως αποκλείουν εξέγερση στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες.
Μακάρι να ήταν έτσι.
Δείτε τις παρελθούσες περιπτώσεις στυγνής δικτατορίας που μόνον στον εικοστόν αιώνα έφεραν τα πάνω κατω στον κόσμο, μετατρέποντας έναν ελπιδοφόρο μεσοπόλεμο σε κόλαση τυφλών αγροίκων, εφοδιασμένων με γεμάτα οπλοπολυβόλα, που έκλεισαν την Φρενίτιδα με δωράκι μιαν Ατομική Βόμβα.
Λέω «περιπτώσεις» και στον πληθυντικό, διότι ο Χίτλερ ήταν καγγελάριος, κι όχι ο Ραιμ των SA, κύριο τον ανέβαζαν, κύριο τον κατέβαζαν, ακόμη και οι προφήτες της εξέλιξής του, ενώ πλήθος τύπων σαν τον Τζόζεφ Κένεντι, τον δούκα του Ουίνδσορ και την Κοκό Σανέλ, καραγούσταραν την κάπως γκροτέσκα εμφάνισή του.
Η κοινωνία της Αμερικής, κατά το μικρό τμήμα που εύκολα αναγνωρίζουμε, ακολουθεί την ηθελημένη τύφλωση (γκαβωσύνη είναι το δηκτικά σωστό) και καμώνεται πως παίρνοντας μερικά πασαλειμένα μέτρα έως το λιμάνι της Ορκωμοσίας, η Κρίση θα περάσει, «διότι υπάρχουν πλήθος ασφαλιστικές δικλείδες».
Αυτά μου θυμίζουν τα «αποκλείεται» που έλεγαν Εβραίοι ηγέτες, που έβλεπαν τον αντισημιτισμό να γιγαντώνεται. Την εμμονή του ηλίθιου, λέγε Τσάμπερλαιν, που έσειε κωλόχαρτα «ειρήνης» στο καρτερικό κοινό των ψηφοφόρων του.
Τις καραμαλακισμένες χώρες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας που απορρόφησαν το Τέσεν και ρουθηνικές περιοχές, καθώς η Γερμανία τους το επέτρεψε για να απορροφήσει με το καλαμάκι τις περιοχές της Σουδητίας. Αμφότερες έγιναν μαλλιά κουβάρια σε έναν χρόνο.
Λυπάμαι αφάνταστα που έπρεπε να γεράσω για να συνειδητοποιήσω πως η υπέρτατη ανοησία της Δημοκρατίας, παρόλο που ξεσκονίστηκε αρκούντως από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη, ήταν η ευχή να πεθάνει ο φασισμός, όχι επειδή πέθανε, αλλά επειδή έπρεπε να κρυφτεί το γεγονός πως ουδέποτε πέθανε και με την παραμικρή φουσκάλα που βγαίνει από την σάπια κοιλιά του, ολούθε πλακώνει ο καθησυχασμός: η Δημοκρατία αντέχει, υπάρχουν δικλείδες, τέτοια, χαζά και χαμένα.
Υπάρχει και το άλλο κοροϊδιλίκι: Φασισμός, ναζισμός, αυταρχία, πολίτευμα «νόμου και τάξης», εθνικισμός και τα ρέστα, είναι διακριτές κατηγορίες και δεν θα συγχωνεύσουμε τον Ούγγρο καραμπουζουκλή με τον Μοτζαχεντίν που παραληρεί.
Ανησυχώ λοιπόν διότι φοβάμαι την ημέρα που θα ορκιστεί ο Μπάιντεν επειδή πάμπολλοι από τα 74,2 εκατομμύρια Αμερικανών που ψήφισαν Τραμπ, έχουν το νιονιό να καταλάβουν πως δεν τους καίει ο γέρων, αλλά η μαύρη Δύναμη που λέγεται Κάμαλα Χάρις. Ένας εμφύλιος δεν είναι και τόσο απόμακρο ενδεχόμενο με τόσα όπλα στο μεϊντάνι, τόση Εθνοφυλακή και εκλεγμένους Σερίφηδες, τόσο σινεμά που παινεύει την στρατιωτική ηθική και τέτοιες ανισότητες που διαρρέουν εικαστικά και ως κινούμενη εικόνα το σινεμά, ως δεξιός πραγματισμός του Easy Rider εννοώ, και όχι ως αντίφα ψευδαίσθηση χύμα αμφεταμίνης, να κλαις «Νικόλα και Μπαρτ».
Στην εποχή της Κάμαλα Χάρις προσβλέπουν όλοι, μη γελιέστε. Και εκεί, βλέπω στο φλυτζάνι της αθώας Κιβωτού, να παλεύει με μια φάλαινα κρατώντας μια ένεση αναισθητικού για αρκούδες γκρίζλυ.
Άσε που ο Τραμπ δεν είναι Αλέξιος Μούρτζουφλος και ο κόσμος τον θεωρεί βλαμμένο, όπως πράττει συστηματικά επί αιώνες βλέποντας εργολάβους να πλουτίζουν. Διότι υπάρχει η πεπλανημένη εντύπωση πως το Πνεύμα βρέχεται με μπαγκανότες.
Χαζά και χαμένα.
