Στολίστηκαν όλα. Πόλεις, χωριά, βεράντες και άδειοι δρόμοι. Φάτνες, έλατα, ασημοκορδέλες, ψηφιακές καμπανούλες από φωτάκια που τζιτζιρίζουν την άγια νύχτα η οποία μπερδεύεται με τα τρίγωνα κάλαντα των διπλανών φωτακίων κι έτσι ακούς το ρεμιξ ενώ ένας μηχανικός Αη Βασίλης στο ύψος σου τινάζεται ξαφνικά κι αρχίζει να λέει κάτι ακατάληπτες αμερικανιές γιοχο χο.

Ο χλωμιασμένος μινιμαλισμός του αριστοκράτη, οι πλουμιστές συνθέσεις των μικροαστών, το σκληρό κιτς του κολλημένου καλωδίου με σελοτέηπ στο τζάμι των λούμπεν, όλα χρήσιμα. Όλα υπέροχα, μια πολύχρωμη αντίσταση στον θάνατο.

Η προσπάθεια μεταμόρφωσης εφιαλτικών χώρων σε γιορτινούς, το όλο ψέμα, η φάτνη που λάμπει δίπλα στον άστεγο και κάθε κυνική σκέψη, δεν μπορούν να με κάνουν να μισήσω τα Χριστούγεννα.