Αυτά που λέγονται (και προφανώς ακούγονται) στη Βουλή κι όχι μόνο, είναι καιρός να αποκτήσουν σκελετό και οι ομιλητές/ομιλήτριες, να αρκεστούν σε αυτόν. Έτσι πηχτά και μονότονα που ρυθμίζουν τες προτάσεις των, μας αναγκάζουν να μελαγχολούμε αναιτίως.

Κι αυτή η τελετή με τον υπάλληλο-νεροκουβαλητή, τόσο σπαστική και δουλοπρεπής! Χάθηκε ένα ψυγειάκι χωνεμένο δεξιά τω ανερχομένω, κι ένα καλαθάκι απόρριψης όταν ο ρήτωρ /ρητορήτρια απέρχονται;

Καημό το έχω να σηκωθεί ένας έρμος, να πει τρεις προτάσεις και να τελειώνουμε. Τρία λεπτά, είναι τεράστιος χρόνος. Κανονικά, φτάνει και περισσεύει, αφού μπορεί να περιέχει διακοσίων λέξεων σοφίες, αργά και στακάτα εκφερόμενες.

Τελευταία, χάρη και στην ευχέρεια γουγλισμού που έχουν αποκτήσει και οι πιο ανεπαρκείς σχολιογράφοι, οι ψειρίζοντες τα λογάκια των εναντίων, έχουμε πήξει στα γνωμικά του τάδε και του δείνα που εντέλει του αποδίδονται κατά λάθος, και φορτώνονται στον ρήτορα/ρητορίστρια.

Έχουν ακουστεί τέρατα και σημεία κατά καιρούς, τα περισσότερα από την καταραμένη ανάγκη «εμπλουτισμού και διανθίσεως» ενός ηχείου αλαλάζοντος. Θα θυμάστε μερικοί πώς ο Θουκυδίδης ευνοεί τους λακωνίζοντες, απλώς συντομεύοντας τις δημηγορίες τους.

Καθώς δεν πρόκειται να εισακουστώ από κανέναν/καμίαν, προτείνω, για να πλακώσει γενική αμηχανία και να γλυτάρετε τις ανακριβείς πατρότητες/μητρότητες των γνωμικών, να πετάτε μια σοφία, αποδίδοντάς την σε άγνωστο, ημιάγνωστο ή ανύπαρκτο διάσημο/διασημίστρια. Λόγου χάριν:

«Γουέι τακίρα σέμπλε», ήτοι «το κίτρινο δεν πρασινίζει» (Κομφούκιος)

«Ο Ντελεζέ υποστήριξε, κι είχε δίκιο πως δεν πταίει ποτέ ο ρέφερης, αλλά ο επόπτης»

«Πιστεύω κάθε λέξη του Μητσοτάκη»

«Οι αλήθειες του πρωθυπουργού με τσάκισαν, και ανησυχώ»

«Ο ποιητής Χάσκος Μερτύρης είπε πως το ψέμμα φοράει ψηλόμεσα παντελόνια»

Ελπίζω να έδειξα έναν δρόμο. Ίσως επειδή φοβάμαι πως ήπια ακουαφόρτε.