Mάλλον είμαστε ό,τι τρώμε κι ό,τι μας βασανίζει. Παράδειγμα, ο Λωράν Τερζιέφ που όταν πρωτοείδα φωτογραφία του, ήξερα πως ήταν ο κοκκαλιάρης τζαχείλας που θα καραγούσταρα. Έχει χρόνια που πέθανε, ανάλλαγος, στα 75. Παρέα με τους κατατονικούς που πλαισίωναν την τότε νεότητα: τον Κλεμεντί, τον Αρδίζογλου.

Τι διαφορές παρουσιάζει η νεότης σε μισόν αιώνα; Μπόλικες, όπως η διαφορά Τρυντώ πατρός και Τρυντώ υιού. Και μπόλικος ο γόννος των πρωθυπουργών με πρόβλημα μελλοντικής παχυσαρκίας, που δεν τολμάνε να γαντζώσουνε μια τρίχα παραπάνω στη μούτσκα- ο Ζαέφ, ο δικός μας, ο Σπανιόλος τσοτσιαλίστ, και η φάρα των Ρονάλντο, γενικώς.

Ευτυχώς υπάρχει μια γενιά παρακατιανών οστεωδών κρανίων, που σώζουν τα αθλήματα και τις υπολήψεις. Όπως ο Ζιντάν και ο Τζέισον Στέιθαμ.