Μάλλον τελειώνει το μαρτύριο μιας σύναξης στερεοτύπων που φέρνει ο αέρας των δήθεν αναμετρήσεων. Πάλι και πάλι, αυτό που δεν καταλαβαίνω υπερισχύει οριζοντίως και καθέτως. Αριστερά και δεξιά από καιρό μας έχουν αφήσει χρόνους, καθώς είναι κινήματα υπό συνεχή βορτικισμό.

Γιατί υπάρχουν βουλευτές επικρατείας; Γιατί οι πρώην πρωθυπουργοί δεν χρειάζονται σταυρό; Γιατί οι αρχηγοί κομμάτων έχουν δικαίωμα να εκλέγονται χωρις σταυρό και μάλιστα βάζουν υποψηφιότητα σε περισσότερες της μιάς περιφέρειες; Γιατί οι βουλευτές μπορούν να γίνονται υπουργοί; Γιατί να είναι τριακόσιοι; Γιατί ονομάζεται κάποιος αρχηγός «γιός του Αποστάτη» όταν ο ίδιος ο Συνασπισμός ενώθηκε με τον Αποστάτη όταν ξήλωναν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό; Ως πότε οι αριστεριστές και τα άλλα γεννήματα της σύβρασης θα μοιράζονται σε ψελλία από 0.2 – 1.6% ενώ μια χαρά ενωμένοι θα μπορούσαν να βγάλουν τουλάχιστον 10 βουλευτές και να τους φύγει το ανείπωτο μαράζι της μίρλας; Για να συνέρχονται οι νικητές και να βάζουν μυαλό οι νικημένοι.

«Μικρά κόμματα» έχουμε λόιγω ανυπότακτης καρδιάς ή επειδή εισπράττουν, μερικά τουλάχιστον, μια χοντρούτσικη χρηματοδότηση που τους εμπνέει;

Τελειώνω. Πολλά περισσότερα θα ήταν διδακτικώς επαρκή, εάν στα εκλογικά αποτελέσματα μετρούσαμε αριθμούς ψηφοφόρων και όχι ποσοστά.

Και το μόνο νέο, πράγματι νέο, είναι ένα νέο χτένισμα. Δύο τουλάχιστον κυρίες του δημοσίου χώρου εμφανίζονται με νεοκαρρέ μαλλι, βαμμένο χρυσαφί πλατινέ, κρεμάμενο εκατέρωθεν των παρειών ωσάν κίτρινο σφουγγαρόπανο με φαρδιές πλακέ ταινίες από στραγγισμένα λαζανάκια που τα πέρασε δυο χεράκια ένας ουράνιος κοζανίτικος κρόκος.

Σέβομαι και την άλλη εκδοχή, κατά την οποία το μαλλί μοιάζει με ξασμένο λινάρι βαμμένο με μπρονζέ ροκοκό εκδοχή κορδονιών, αρμονική με χτένισμα νεράιδας που μεταβλήθηκε σε σχοινόπρασσο, ίνα καταστεί απωθητική η φέρουσα στον εξημμένο Δία. Η διάδοση της μόδας είναι εντυπωσιακή και η βασικότερη παραλλαγή της είναι ιδεολογική: του ενός κόμματος η μαλλούπα είναι ξανθιά, του άλλου πάλι ξανθιά αλλά με μαύρες ρίζες.