Στις εκλογές του 2012, τις πρώτες, τα κόμματα που κυριαρχούσαν μεταπολιτευτικά, «τιμωρήθηκαν». Μήτε το 12άρι του ΠΑΣΟΚ, μήτε το σχεδόν 19άρι του Σαμαρά, ήταν ακριβώς επιβραβεύσεις. Εντούτοις, τον Ιούνιο, που ο Σαμαράς άγγιξε το 30%, δεν ήταν ακριβώς επιτυχία, διότι εάν η ΔΗΜΑΡ συνέπραττε ή συγχωνεύονταν με τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί θα ξεπερνούσαν το 33%. Ένα σύντριμμα από νεοπαγή κόμματα, εμφανίστηκε.

Τι συνέβη μεταξύ 2013-2015; Χάθηκε η ποσοστιαία εκτίμηση και κρύφτηκε η ποσοτική. Στην ουσία, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καβάτζωσε το πρώτο του εκατομμύριο εκείνον τον Μάιο, και πήρε 1,7 εκατομμύρια τον άλλο μήνα, με ΔΗΜΑΡ θα είχε φτάσει πάνω από 2 εκατομμύρια, τα οποία εντέλει υπερκέρασε με την εξάτμιση του μπάρμπα Φώτη. Τα  2,25 εκατομμύρια του Τσίπρα τον Ιανουάριο, δεν ξανακερδήθηκαν ποτέ. Το Σεπτέμβριο πρώτευσαν πάλι, αλλά με 1,93 εκατομμύρια.

Τεχνικά εάν το ιδείς, από τον Ιούνιο του 2012, έως και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει στον χώρο των δύο εκατομμυρίων. Ενώ για την Νέα Δημοκρατία, τα δύο εκατομμύρια  παραμένουν όνειρο απατηλό από τα χρόνια του Κώστα Καραμανλή, που κόντευαν τα τρία. Στην ουσία, ο Καραμανλής, άσχετο εάν πρώτος ή δεύτερος,από το 2000 είχε τα τρία εκατομμύρια ψηφοφόρων στο τσεπάκι του.

Αφήστε λοιπόν τις φιοριτούρες και τα μπιμπλίκια και μάθετε να διαβάζετε τα νούμερα. Αυτά και μόνον αυτά διδάσκουν. Τα επί τοις εκατόν, οι αναγωγές και τα ευκολάκια, είναι για να ξεγελιόμαστε και να παρηγοριόμαστε πως υπάρχει το θαύμα της ενσάρκωσης των σκελετών.Το φτέρωμα του παγονιού εάν βραχεί, δείχνει τον πραγματικό όγκο του πτηνού.