Είστε σίγουροι πως αντιτάσσεται στην «Αγια-Σοφιά τζαμί» το «τη Υπερμάχω», ένας ύμνος του 7ου αιώνα, σε ένα συμβάν του 15ου αιώνα, με ουρίτσες και συνέπειες στον 21ο;
Όλα, μα όλα, μου θυμίζουν Ίμια, δεινώς γκριζαρισμένα. Αλλά δεν βρίσκεται εκεί το ζήτημα, αν υπάρχει κάποιο ζήτημα.
Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι οι αντιδράσεις του μεγάλου κοινού στην χώρα μας, δεν έχουν την παραμικρή διαφορά από το 1974, από το 1963, από το 1955.
Δεν θα αναφερθώ στις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες αυτής της στασιμότητας, διότι πρόσεξα πως ο οργανισμός μου αμύνεται απέναντι σε αυτό τον υποχρεωτικόν άναυλο περίπατο στο πουθενά. Ξέρετε τι έπαθα;
Πάω να ανοίξω βιβλίο και με το πρώτο «φρτ» των σελίδων ξέρω τι έχει μέσα. Και πως καταλήγει. Και πόσο σεξ έχει, αφαιρουμένων των λυρικών στιγμών.
Πάω να ρίξω μια ματιά στα μουσικά κανάλια, οπτικά και άλλα, και μου έρχονται νότες «τσιμπημένες» από αποβιώσαντες συνθέτες και κομπάρσους στις εκπομπές που ψιλοτραγουδάνε το κάθε ρεφρέν. Οι 75χρονοι είναι η πλειοψηφία.
Τρέχω να κόψω κίνηση στη Βουλή, αλλά δεν πρόκανα: κάποιος αποτύπωνε την έδρα κάποιου άλλου.
Δεν ξέρω, μήτε λέω (αφού δεν ξέρω) τι κάνουν τόσοι δήμαρχοι.
Απέκτησα αξιωματική αντιπολίτευση των βουβώνων, των ούλων και της κοινής λογικής.
Ευτυχώς ξεματιάζω αχασμούρητος και επιτυχώς. Όπου περνάω, σβήνουνε καντήλια, κι όπου διαβώ, μου κουνάν μαντίλια.
Κι από τους Οίκους του ακαθίστου, ψάλλω μόνον το «δέλτα»
Δύναμις τοῦ Ὑψίστου,
ἐπεσκίασε τότε,
πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμω-
καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν,
ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι,
τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,
ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως:
Χαίρε χώρα αχώρητε, εμβρόντητε, αδέκαστος, αδέκαρος, απερινόητος και ξεχασιάρα.
Και όστις τολμά, μεταφρασθέσθω.
23 με 24 του μηνού, επείγει να σχολιάσω για την Ουνέσκο, για τη Γερμανική Παρέμβαση και παρόμοια, προκειμένου να δουμε, σαν σε θερινό σινεμά, τις συγκρούσεις των μισθοφόρων στη Λιβύη.