Aπό το μπανάτο της Νεβερλάνδης, όπου μετέφερα την προσωπική Βουλή και την πρωτεύουσά μου, ένα αίτημα προς τους ηγήτορες της καρακοινωνίας όπου με έρριξε η μαύρη μου τύχη και συμφορά ως μέλος της κοινωνίας των «γερόντων για πέταμα»: αφήστε τα σάπια, που όντως το παρακάνετε και ενωτισθείτε την Αρχή πως ο Έλλην υπεράνω άλλων χαρακτηριστικών, είναι μιμητικό όν.

Γι’ αυτό και να επιβάλετε, ακόμη και στα πιο εξεζητημένα ζητήματα, τη μάσκα όπου ορώνται γυμνά πρόσωπα. Και καταργήστε προσώρας κάθε δημόσια έκθεση πολίτη που δεν φοράει μάσκα, ό,τι και να επαγγέλλεται, ό,τι και να ασκεί.

Τέρμα οι νεορθόδοξες θεώσεις του Προσώπου, όπως εφαρμόζουν γυμνοπροσωπεία στους παρουσιαστές ή σχολιαστές της τηλεόρασης. Όλοι με μάσκα.

Παρομοίως παντού.

Διότι του Έλληνος ο τράχηλος που δεν υποφέρει ζυγόν, έτσι και ιδεί συμπατριώτη του γυμνοπρόσωπον, ψιθυράει «εώ, μαλάκας ειμί;» ή «εώ στο πηγάδι κατούρησα;» και παρευθύς γυμνοί τα μάγουλα, τον μύστακα και τα χείλη.

Διότι βλέπει σκηνές εορταστικού Λονδίνου και ξεροχύνει. Διότι κάποτε συνδύασε φόρεμα μάσκας με κατάποση εντεροξεροψημένου κοκορετσίου με παρέμβλητα τεμάχια πνευμονοκαρδούλας και μάσησε από την αναβασταγιά μέρος της μάσκας.

Δεν πειράζει που κυβερνώμεθα από θίασο ελαφρών ποικιλιών, την Ζαμάγια με τα μάγια τον δικυκλιστή του γύρου του θανάτου και έναντι ωχρού τιμήματος την είσοδο σε κουτί με παραμοφωτικούς καθρέφτες.

Μην ξεχνάτε πως δεν έχουμε πολλές εναλλακτικές, έτσι που τα καταφέραμε. Αν δεν μας αρέσει ο ενεργός λουναπαρκισμός, τι απομένει; Να αιτηθούμε είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Τερίτορι, ή να μεταβληθούμε εις καισαροπαπικόν κράτος, διότι τα άλλα πολιτεύματα τα διαλύσαμε στο πιτς φιτίλι.

Σήμερα, ανήμερα ενός καταγελάστου «βασιλικού πραξικοπήματος» το θυμήθηκα, ήτοι μια όπερα μπούφα, με ματαιωμένες προσδοκιες παντού, 13 του μηνού 1967, χωρίς θεατές, μηδενός διώκοντος και με τον Κοκό επιτέλους δραστήριον για 4 λεπτά. Ενώ εάν εφόρει μάσκα, θα τον έπαιρναν για Ζορρό οι του οπερετικού πραξικοπήματος και θα βγαίναμε από το σινεμά κατευχαριστημένοι.