Υπάρχουν κενά στην διήγηση. Ε, και λοιπόν;
12-12-2019

O νέος ανθρωπότυπος στην Εξουσία, μπορεί και μια νέα σκεπτομορφή. Ο βένετος κυβερνητικός κοστουμάκιας με το θεληματικά σφραγισμένο στόμα, πλαισιωμένος από Χάριτες σχετικά μικρής ηλικίας που προσπαθώντας να μαζέψουν τα χαρτιά τους, αλλού λαλούν και έτερα βλέπουν. Ογκηρές, αμείλικτες Μοίρες αδήλου ημερομηνίας γέννησης  λειτουργούν ως κάβοι για τα μητσοτακικά παλαμάρια. Αυτές οι δραστήριες κυράδες, φέρουν τα δικά τους γεμιστά, την δική τους ηδυπαθή ματιά στον τρόπο που λιάζονται.

Μήτε αυτή η φουρνιά πολιτικών θα καταφέρει ένα πρωτόκολλο της προκοπής, ένα λιγότερο νυσταλέο ύφος στις αναμενόμενες «αψιμαχίες ένθεν του Προπύλου». Οι απέναντι έχουν  εμπιστευτεί άλλον κοστουμάτο, τον Τζανακόπουλο που παίζει τον ρόλο του όπως ο Μάκης Δεμίρης τον καιρό της νεογέννητης ασπρόμαυρης τηλεόρασης.

Κι έτσι, απομένουν μόνον, προκειμένου να εξηγηθεί πειστικά ο λόγος του Ιωάννη της Κλίμακος, άνθρωποι μονάχοι στα ερείπια του λάηφστάηλ. Τα πρωινάδικα ψάχνουν ματαίως τον ρολίστα που γνωρίζει να κατανείμει ειδήσεις και να βάζει στην κατάψυξη τους συνήθεις Ερντοανισμούς.

Από τις δρομαίες εκπομπές του δεκατιανού, των δαιμόνων της δωδεκάτης ώρας και των μεσημεριανάδικων, ξεχωρίζει (καθώς τροποποιεί στα σοβαρά με πονηρά ρακόρ την εκπομπή του, λειτουργώντας ως διάμεσος της Φυλής των Θεατών με την Μάγκα των προς ανάδειξιν προσωρινών Ψυχών) ο  Μούτσι ή Μουτσινάς (καλός κομπέρ, άτεχνος τραγουδιστής) και η παρέα του, ιδρυτές της εξώφθαλμης χλαλοής. Από ειδήσεις, κάηκε όποιος εμπιστευτεί τους στοιχειωμένους άνκορμεν και τις καταγγελτικές κυρίες- για να καταλάβει την τύφλα του, πρέπει, πάλι και πάλι να τρέχει σε πρακτορεία ειδήσεων ηλεγμένης παραποίησης, ξεβοτανίζοντας τα προφανώς μαλακισμένα ειδησάρια.

Γέμισε τουρκολόγους εξ οφίτσιο η τηλεόραση που της τέλειωσε το χαβιάρι και τη βγάζει με πλαστό φιλέτο “σουρίμι” από την Ινδονησία. Και σκανιάζω επειδή θε να ‘ρθει μια βελτιωμένη γενιά συριζοκυριάκων ή τσιπρογαλάζιων που θα γίνει η «νέα ελπίδα» της χώρας, όταν θα στερεύει η παρούσα δεκαετία.

Τα υπόλοιπα, «εθνικά» και άλλα, δεν τα βρίσκω φλέγοντα: ο Πάιατ είδε τον Τσίπρα, εξηγώντας του την αμερικάνικη πολιτική, ενώ στην περιοχή Ζαππείου η σύμπραξη Δημοσίου – Ιδιωτικού τομέα, δέχτηκε μια οργισμένη έφοδο νοσοκομειακών γιατρών, αλλά η ηγεσία της διαδήλωσης δεν είναι τέως κυβερνητική: η Αριστερά, αναζητά και εξακριβώνει τα όρια της παρέμβασής της.

Γι΄αυτό και επιμένω ότι όταν η νεοελληνική σύβραση ημών των γερόντων αρχίσει να γίνεται τοξική, η μόνη λύση που μας απομένει είναι να εμπιστευθούμε τα πάντα σε τριαντάχρονους και κάτω. Αυτό το 30+ των κυβερνητριών της Φινλανδίας, ήδη μου προκαλεί καχυποψία.