Θυμήθηκα σήμερα τον Μακρυγιάννη, που φτάνοντας ο Όθωνας στη χώρα, σημειώνει πως σήμερα (τότε δηλαδή) η Πατρίς αναγεννάται και η Ελπίς ανοίγει το ψαθί του πίθου της Πανδώρας. Δεν θα του πάρει πολύν καιρό για να επιστρέψει στον σκεπτικισμό.

Δεν θα αργήσει η ώρα που από το μάγκωμα, την παθητικότητα, το σάστισμα και άλλα προφανή, θα αρχίσει να σχηματίζεται, ωσάν το «μανή θεκέλ φαρές» μια λέιζερ επιγραφή σε κάποιο δημόσιο σήμα, μια πρόρρηση που θα εντυπωσιάσει και πολλοί θα σκεφτούν «πώς δεν το σκεφτήκαμε ως τα τώρα;»

Και η ανίχνευση ενός ηγέτη, ενός αρχηγού, ενός σωτήρα, θα θερμάνει τις καρδιές. Η αριστερά και η δεξιά, θα φαίνονται στομωμένες καραμπίνες και η μετριπάθεια θα διώκεται αυτεπαγγέλτως.

Το πορτρέτο του θα εκτιμηθεί δεόντως. Δεν θέλει και πολλά: ένα έντονο βλέμμα, λέξεις όπως αλλαή, επιστροφή, μπάστα και μη παρέκει, θα ξεπεράσουν τα λογικά εμπόδια και οι σβουνιές, οι καβαλίνες και τα απόνερα του παρόντος θα θεωρηθούν έργο απατεώνων καλλικαντζάρων.

Αυτός ο μπαρμπα Σωτήρης ή  η κυρά Σωτήρα, έχουν ήδη γεννηθεί πλην δεν σου γεμίζουν προσώρας το μάτι. Κανένας και καμία δεν θα καταλάβουν πόσο βαλτός είναι ο Παράκλητος. Πόσο μούφα και μουσαντένιος. Έχει συμβεί τόσες φορές, ώστε βαριέμαι να παραθέτω παραδείγματα. Εκτός από ένα:

Κανανγκαιρό, ένας στρατηγεύων του μεσαίωνα, που τον έλεγαν Μιχάλη, πριν κλαδέψει μια δυναστεία και ορμήσει στο πεπρωμένο του, έβαλε μπροστά ένα τέχνασμα: σε κάποιο μοναστήρι της Σαλονίκης, σε μία λειτουργία, το εκκλησίασμα άκουσε  μια  ακατανόητη λέξη, ανάμεσα στα θεοτικά:

ΜΑΡΠΟΥ

Τόσος καπνός και μπουχαρί, δεν είχε ματαφανεί στη μονή Ακαπνίου. Και η ερμηνεία δεν άργησε: τα ακατανόητα ψηφία, ήταν ακροστιχίδα που σήμαινε

Μιχαήλ΄Αναξ Ρωμαίων Παλαιολόγος Οξέως Υμνηθήσεται.

 Τα υπόλοιπα, να κλαδευτεί ένα παιδάκι, να σχηματιστεί σμήνος θαυμαστών και να ωριμάσει ένα πρόγραμμα, ήταν παιχνιδάκια. Και στις  φλέβες των ανθρώπων, κυκλοφόρησε το θαύμα.

Ενόσω βασανίζεστε ή χαίρεστε, ρίχνετε και κανένα βλέφαρο στα αγγελάκια.