Η απαιδευσία ή (για να τηρήσουμε μια μορφή ευταξίας) η αμετροέπεια και το κολύμπι στα έλη με τα νερόφιδα, δεν είναι χαρακτηριστικό του Σύριζα και βέβαια, η αποκλειστικότητα Πολάκη τινός.

Τέμνει οριζοντίως ή πλαγιοκοπεί κάθε μορφή νεοελληνικής ζωής. Και είναι διαχρονική.

Το Μαβίλειο «δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι» έχει καθολική ισχύ. Και όχι μόνον στον πολιτικό λόγο.

Τα λάθη και οι ανακρίβειες, αδόκητα ή δοκησίσοφα ή εργαλεία δημοκόπων και σοφιστικέ πεπλανημένων, χαρακτηρίζουν κάθε μετάβαση σκυτάλης γενεών, μας αρέσει δε μας αρέσει.

Σύμφωνα με την αντίληψή μου, επειδή ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω (αλλά και το «ευθυμεί τις; Ψαλέτω») μόνον το ψιλό γαζί και η πνευματώδης σάτιρα είναι ανεκτά όπλα σε πολέμους ρητορικούς, ανακριβείς, ψευδείς και σπερμολογικούς.

Πολλά περισσότερα θα κέρδιζε η ελληνική κοινωνία, εάν απέφευγε, δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων του, το στυλάκι «μη μιλάς εσύ που έχεις κρυμμένο θείο»

Επίσης, ως διάβασα κάποτε στον Δημαρά πως σημείωναν στα χρόνια του Διαφωτισμού «είναι μια νέα αρετή, πολίτικα την λέγουν» εννοώντας φυσικά την ευγένεια, επίπλαστη η φυσική.

Επιμένω πως η ευγενής συμπεριφορά, είναι το απόλυτο όπλο σε κάθε χοντροκοπιά και αγροίκο ήθος. Και είναι κατάκτηση εκ των κάτω. Και δεν εννοώ να φέρεσαι με το «σεις» και με το «σας» επειδή πολύτιμη παρακαταθήκη και απόθεμα ευγένειας παράγεται από τον σαρκασμό και το «άδειασμα», που συνήθως εξαγριώνει τον αδικούντα.

*στίχος απο ποίημα του Φρανκ Οχάρα, όταν ο Χρουτσώφ επισκέφθηκε τη χώρα του, πριν 60 χρόνια.