Μεγάλη αισθάνθηκε έκπληξη ο καλικάντζαρος Παγανός όταν, από την Υπηρεσία του ενεχείρισαν, πρώτη φορά, οργανόγραμμα δράσεων, καθώς τόσους αιώνες στο λειτούργημα, κανένας εκσυγχρονισμός δεν είχει ενσκήψει.

Επιπλέον έλαβε και λεπτομερές καθηκοντολόγιο που περισσότερο τον μπέρδεψε, γι αυτό και ζήτησε ακρόαση από τον Σαλταπήδα, τομεάρχη της περιοχής του. Κι εκεί έμαθε πως η παραδοσιακή τελετή της Χιροχίτας και του Γλευκομπρούσκου, είχε παράδοξα και δυσνόητα κενά, που η Υπηρεσία ανέλαβε να διορθώσει.

Δεν έπρεπε ο καλικαντζαρισμός να επιτίθεται επί θνητών, μαγειριών και λερωμάτων αποκλειστικά.

Οι κανόνες από τον καιρό της σκυλοσοφικής διαμαρτυρίας περιελάμβαναν απηνείς διώξεις, αγίων, οσίων, θεοπαίδων και μοναστών, επισκόπων και θαυματοποιών, αλλά και ενεργα μέλη άλλων θρησκειών, όπως δονατιστών, κελτοσκυθοσαξόνων, αλβιγενσίων και οπαδών του Σέθ και πλειόνων ιερατείων.

Έτσι, το καλικαντζαρείν ωφειλεν εκμεύσει τρόμον εις μωράκια αιτούντα ρεγάλον από τον ΑηΒασίλην, Λιθοδιωγμένους του Αγίου Στεφάνου και οπαδούς των Νικλοβαρβάρων, να υπάγει δε ιερά εξέτασις εις Κορυφούς, ώστε αι λιτανείαι να συσφιχθούν εις δύο ετησίως και να εκβληθεί πάσα αναφορά εις τον Σχουλεβέργην.

Ο Παγανός εφορτώθη γιγαντιαίον χαρτοβασίλειον και μόλις επρόλαβε να τον βαρέσουν με την αγιαστούραν μόλις χίλιοι πενήντα ιερείς. Οι υπόλοιποι βαρούγαν τον αέρα.

Η υπηρεσία, ανήμερα του Προδρόμου, απέστειλαν διορθωτική εγκύκλιον, καθ ην άπασαι αι τελεταί Γυναικοκρατία, Λειδινός, Βρουμάλια, βλάχικος γάμος, Αναστενάρια, έως τα Χελιδονίσματα απέκτων ερασιτεχνικόν χαρακτήρα και το 30% των καλικαντζάρων διορίστηκε σε Δήμους και Περιφερείας.