H εναλλαγή ανοιξιάτικου καιρού και σχετικής παγωνιάς, μοιάζει να συμβαδίζει με τεχνικές εγκλεισμού, απομόνωσης και μαγικής σκέψης, που δεν έλειψε ποτέ από την ιστορία των επιδημιών. Με εντυπωσιάζει πόσο γρήγορα (πριν τελειώσει ο πρώτος μήνας) τα κράτη και τα έθνη όρισαν κανόνες απομόνωσης για ένα ιό, στέλνοντας σχεδόν θριαμβευτικά μια σοβούσα από καιρό οικονομική κρίση, στην αναζήτηση του σκελετού της. Στην ουσία, μοιάζει να γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιχειρήσεις μια τρέχουσα εγχείρηση, καθώς τα συστήματα Υγείας, ψάχνονται εν πλήρει αμηχανία.
Μιλάμε για κορονοϊό που μπορεί να μοιράζει θάνατο από θύμα που μπορεί κάλλιστα να νοσεί χωρις συμπτωματα. Ο κοινωνικός ιστός, ταυτισμένος με την οικονομική αμηχανία, αναγκάζει το μεγάλο κοινό σε κατ΄οίκον διαμονή.
Ωστόσο, αρχίζουν και ακούγονται κάτι εξωπραγματικά ποσά που προτίθενται οι κυβερνήσεις να απελευθερώσουν, ώστε η εργασία, οι υπηρεσίες, η παραγωγή, η κατανάλωση να διατηρηθούν στη μορφή που τα ξέρουμε μεταπολεμικώς.
Για να το περιορίσω κάπως, πρέπει να είναι η τρίτη φορά στη χώρα μου, που η Φυλή των Αρπακόλληδων ετοιμάζεται για μια εκστρατεία θετικής αλλαγής στην οικονομική του κατάσταση, όταν μάλιστα απομονωθούν και εγκαταλείψουν τα εγκόσμια τα τιμημένα γηρατειά.
Η πρώτη φορά, ανήκει, άκρως τιμητικά, στα «δάνεια του Αγώνα» που αγύρτεψαν μια απελευθερωτική πρωτοβουλία, καθώς διαφόρων φυλών αρπακτικά, διαμοίρασαν ιμάτια διαπλάθοντας, δήθεν ταξικά, έναν καταστροφικό εμφύλιο.
Η δεύτερη, αφορά μια ενέργεια που ήταν μέσα στη λογική του αμερικάνικου new deal, ήτοι το NRA (National Recovery Administration) του 1933, ένας νόμος που ρύθμιζε μεταξύ άλλων την βιομηχανική εργασία και η χάρη του έφτασε έως τον «Εργάτη Τιμημένο» του Τούντα, εκτελεσμένο από τον Ρούκουνα το 1932, που προστέθηκε από το λαϊκό ενδιάθετο ο στίχος του 1933 «τώρα με το Εναρέ, θα σου πάρω καναπέ».
Τρίτη και φαρμακερή είναι τα ταξίματα της Ευρώπης, να αφήσει τις περιστολές και να ρίξει μπόλικα χρήματα ενάντια στην αναμενόμενη ανεργία. Τα δισεκατομμύρια άρχισαν τον χορό τους (καντρίλιες είναι) οι τερατολογίες στεγνώνουν τα αφτιά και το πράγματι γεγονός, πως οι ΜΕΘ της χώρας δεν επαρκούν για την περίθαλψη των δεινών που επέρχονται, «θωρακίζεται» με τη συνδρομή της στατιστικής επιστήμης.
Τα δάνεια του Αγώνα, θέσπισαν επί δύο αιώνες την συνθηματική έκφραση «δώσε και μένα μπάρμπα», ο Εναρές κατέρρευσε γρήγορα σαν βρεμμένο λευκοπλαστ, και η μοναξιά της απομόνωσης έγινε το σωσίτριχο μιας επιδημίας.
Και μόνο η παραφιλολογία περί οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης πληθυσμών που ακούγεται να αντηχεί παράφωνα, δύσκολα κρύβει την ανυπόμονη τάση να υπάρξουν πράγματι τεράστια υπερκέρδη από ένα ήδη διαμορφωμένο γκαγκστεριλίκι που διαφαίνεται και θα οργανώσει το δικό του valentine’ s day.
Κατανάλωσα τις 77 μέρες του 2020, ξοδεύοντας έξι ώρες όλες κι όλες μακράν του δωματίου μου. Από τις 77, οι 20 ήταν για τον κορονοϊό. Θού κύριε, φυλακήν τω στόματί μου.
