Όταν άλλαξε ο Πρόεδρος, κι άρχισε τα ζαβά, πως ο Γκάλης είναι πολύς για την ομάδα και άλλου τύπου παιχνιδαράς και θα στήσει την πεντάδα σε υγιείς βάσεις, όλοι μας, πλην εγκαθέτων, ξέραμε πως ήταν ζήτημα χρημάτων που Πρόεδρος δεν σκόπευε να “σπαταλήσει”. Όποτε αρχίζουν τα εκλογικευμένα, τα ταλέντα τυλίγονται σε αχλύ νοικοκυρωσύνης και λοιπά.

Έτυχε, ενώ το δράμα της καθόδου του Άρη ήταν σε πλήρη οργασμό, και δούλευα σε μια εταιρεία που ήθελε μεγάλο χώρο στα ανατολικά, Μίκρα και έτσι, και περιοδεύαμε στελεχικώς να βρούμε κάτι βιοτεχνί μετ΄αποθηκών. Στο τρίτο ή στο τέταρτο ακίνητο, πέσαμε στον διαχειριστή ή στον ιδιοκτήτη- αυτά ήταν πάντα μπερδεμένα στην πόλη. Δεν χρειάστηκε να παζαρέψουμε καν τα μπετά και τα μερεμέτια- μας πρότεινε ένα ενοίκιο τρεις φορές κάτω από το τρέχον. Ο αφεντικός ήταν έτοιμος να ενδώσει όταν τον τράβηξα από το μανίκι- τα κινητά ήταν στην αρχή τους και υπήρχε γενικά σεβασμός όταν σε καλούσαν. Τάχα μίλησα σκυφτά και του λέω “συγγνώμη που διακόπτω, έχετε επείγον” οπότε με ακολούθησε πέντε βήματα. Του μουρμουράω “ξέρεις ποιος είναι αυτός που μιλάμε για το ακίνητο;”

Χτύπησε το μέτωπο. “Κι έλεγα που τον ξέρω! Αυτός είναι, ο Πρόεδρος. Πάμε να φύγουμε. Για να ρίχνει τις τιμές έτσι στα δικά του, καταλαβαίνεις τι ομάδα θα φτιάξει”

Φύγαμε.