Για την εσθλαβωμένη μου νοοτροπία και την γραικωθείσα συνείδηση, όταν μετέχεις σε επιτροπή Κρίσεως έργου ή ατόμου, δεν ανοίγεις κουβέντα και διαπραγμάτευση με κρινομένους ή υποψηφίους και βέβαια, εάν ενοχλήσει τας ακοάς σου πολυπράγμων επιδραστικός, τον γράφεις στας αρχίδας σου και προχωρείς, άλλως είσαι για τον μπούτζον.

Ψιλοδιαβάζοντας σχολιάκια τις προάλλες, ανακαλύπτω πως μικρά συμβούλια, προσόμοια με το ΚΑΣ, αλλά για βραβεύσεις (λέμε τώρα) δεν διστάζουν να έρθουν σε επαφή με υποψηφίους και να υπάρχει flea market διαπραγμάτευσης. Και μάλιστα, αυτά εξικνούνται από την θέσπιση μιας ανεκτής short list έως την τζαμπαμαγκιά να δίδονται βραβεία ως πουκάμισα αδειανά.

Καθώς σε κάτι τέτοια δεν χωράνε «αστυνομίες του πνεύματος» και άλλες μαλατσίες, αλλά φαντάζομαι πως η τέχνη της εξαπάτησης, της τυρείας και άλλων αμπλακημάτων περιέχονται σε κάποια μορφή ποινικού κώδικα, θα έλεγα να αφαιρεθεί ντιπ καταντίπ από το υπουργείο Πολιτισμού η επιβραβευτική ιδιότης. Και η βράβευση να παραμείνει αλλήθωρος και τραγική επιχείρηση, που άπαντες θα νοσταλγούν, αλλά λίγοι θα θυμούνται, όταν περάσει μια τριετία.