Τρεις προσπάθειες
15-04-2018

Μπροστά στη μυθοποίηση της φιλίας η μυθοποίηση του έρωτα είναι σαν πρωτόλειο πρότζεκτ ερασιτέχνη κατασκευαστή μυθοπλασιών. Για τον έρωτα έχεις να αγχώνεσαι πόσο θα κρατήσει και πώς θα αναμετρηθεί με το διατρέχον κάθε γνωστό ανθρώπινο πολιτισμό δόγμα, ότι ξεθωριάζει ασυζητητί στο χρόνο. Στην εγγύηση της φιλίας γράφει τάιμ φρέντλι. Και χωρίς ψιλά γράμματα σχετικοποίησης. Την παίρνεις και δεν χρειάζεται να την αλλάξεις ποτέ. Πάρε δε ελεύθερα κι άλλες, μπορούν να λειτουργούν όλες παράλληλα κι αρμονικά. Αυτή είναι μυθοποίηση, γατάκι έρωτα.

Κι εντάξει προφανώς ξέραμε και πριν το φμπ οικειοποιηθεί και επιχειρήσει να καταλύσει τη λέξη, ότι φίλος από φίλο διαφέρει, ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις στη φιλία, ότι μερικοί φίλοι είναι περισσότερο γνωστοί και λίγοι άλλοι κάτι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο αδιαπραγμάτευτο, πολύ πιο ολικό, πολύ πιο απόλυτο.

Αλλά έλα που καμιά φορά οι σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων μετατρέπονται σε έναν λαβύρινθο σαν αυτούς που κατοικοεδρεύουν σε περιοδικά με σταυρόλεξα. Όχι όμως τόσο με την έννοια ότι χάνεστε και δεν μπορείτε να βρείτε άκρη. Κυρίως με την έννοια ότι αργά η γρήγορα όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσεις θα βρεθείς στο ίδιο σημείο. Δεν έχει τόσο σημασία ότι είναι το σημείο εξόδου. Όσο ότι είναι το σημείο πληγής του άλλου. Που θες δεν θες θα το επαναφέρει διαρκώς μπροστά σου. Θα σου λέει, να, κοίτα, όλοι οι δρόμοι εδώ οδηγούν. Κοίτα που βρεθήκαμε πάλι.

Κι εσύ θα αναρωτιέσαι πώς βρεθήκατε πάλι εκεί, όταν προσπάθησες να πάρεις όλους τους άλλους δρόμους για να μην βρεθείτε πάλι εκεί. Αλλά βρίσκεστε. Όσο είστε μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο, οι δρόμοι πάντα εκεί θα οδηγούν. Και η πληγή θα φωνάζει. Κοίτα που μας έφερες. Γιατί μας φέρνεις πάντα εδώ; Γιατί το κάνεις αυτό;

Και θα είσαι τυφλός όσο δεν αναρωτιέσαι όχι γιατί έχει αυτή την κατάληξη ο λαβύρινθος, όσο γιατί βρεθήκατε μέσα του. Και θα σε βολεύει πάντα να βλέπεις τον παραλογισμό της πληγής που σκαλίζεται, όσο δεν βλέπεις πως την άνοιξες και πως κατά διαστήματα την τροφοδότησες, μην αφήνοντάς την κι εσύ να κλείσει.

Θα έπρεπε να είναι η πιο στοιχειώδης συνειδητοποίηση, θεωρητικά είναι η πιο στοιχειώδης γνώση, αλλά στην πράξη δεν είναι: στην πράξη στις διαπροσωπικές σχέσεις βλέπουμε τον εαυτό μας είτε ως θύτη είτε ως θύμα. Υπάρχει ίσως ένα τυφλό σημείο όπου δεν μπορούμε να δούμε ότι πάντα αναλογεί μερίδιο ευθύνης και στους δυο. Τα ποσοστά μπορεί να διαφέρουν, μπορεί να μην φταίτε ισομερώς, αλλά μονομερώς δεν φτιάχνει κανείς λαβυρίνθους. Αν ήταν μονομερές θα το καταλάβαινες από την αρχή και δεν θα προλάβαινε να γίνει ούτε καν γνωστός σου. Είναι σοκαριστικό αλλά μας σοκάρει το ότι σε μια σχέση μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα και οι δύο λάθος.

Είναι επίσης σοκαριστικό αλλά δεν θέλετε να ξέρετε πόσο κοντά φέρνει δυο ανθρώπους το γεγονός ότι υποστηρίζουν την ίδια ομάδα και πόσο μακριά μπορεί να τους στείλει το γεγονός ότι πολιτικά βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Δεν χαλάνε οι φιλίες για τα κόμματα ρε μαλάκα; Σε αυτά δεν χωράνε οπαδικά;

Όλα έχουν θέση στην ανθρώπινη εμπειρία. Όλα χωράνε παντού. Και βεβαιότητα δεν υπάρχει καμία. Δεν μας ανήκει τίποτα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάθε στιγμή όλα είναι απ’ την αρχή.

Η προσπάθεια να καταλαβαίνεις διαρκώς τον άλλον. Η προσπάθεια να καταλαβαίνεις διαρκώς τον εαυτό σου. Η προσπάθεια να καταλαβαίνεις διαρκώς την μεταξύ σας αλληλεπίδραση και τη δυναμική της σχέσης σας στον χρόνο. Τρεις διαφορετικές μεταξύ τους προσπάθειες. Με αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Τρεις οι δικές σου μπάλες στον αέρα. Τρεις και του άλλου. Μια από τις έξι να πέσει, η σχέση σας θα γίνει λαβύρινθος. Με σημείο εξόδου το σημείο πληγής. Μέχρι να τις ξανασηκώσετε και τις έξι στον αέρα και να βρεθείτε σε άλλο πλαίσιο, σε άλλη σελίδα, σε άλλης θεματολογίας περιοδικό.