Για μένα, επέχει θέση υδροδυναμικού παραδόξου η ασυνήθης μακαριότητα της υπάρχουσας διακυβέρνησης με την πολιτιστική πράξη. Θυμάμαι με πόσο ταμάχι πρωτοδιάβασα τις πρώτες εξαγγελίες του Σύριζα για τον «πολιτισμό» και πόσο ενωρίς εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Έδειχνε δύο τινά: είτε πως ο χώρος υπήρχε με την βεβαιότητα πως οι άνθρωποί του ήδη διαχειρίζονταν με ευχέρεια αυτό το κεφάλαιο, καθώς ήταν οι κύριοι διαχειριστές του επί πολλά χρόνια, τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, είτε πως θεωρούσαν την ύπαρξή τους μοιραίως άσχετη με το ζήτημα, οπότε ξεπέταξαν μια μονωδία συμβατική, προσδοκώντας πως αργότερα, θα τους έρθει κάποια επιφοίτηση.

Διότι εκείνο το σεντόνι δεν διέφερε ως δομή από οποιαδήποτε άλλη αναγγελία μιας δημοτικής ή διαχειστικής αρχής που είχε στραφεί προς άλλα, ζωτικά θέματα, αλλά έπρεπε να περιέχει και πολιτιστικές παραγράφους για ξεκάρφωμα ή δικαιολογία, για να μη κατηγορηθούν ως αγροίκοι ή αδιάφοροι.

Να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ τα σοκάκια του πολιτισμού, δικαίως χειμαζόμενα από την σάρκα του καθενός, συχνά έκκεντρη η εξημμένη, άσχετο αν θεωρούνται (τα σοκάκια) γραφικά, ρυπαρά, ηθικολογικά ή αν υπηρετούν τον τουρισμό, την τρελοκαμπέρω οίηση και άλλα ου φωνητά.

Εννοώ πέραν των εθνωτικών στερεοτύπων. Και πως τα εννέα δέκατα της «κουλτούρας» δεν έχουν σχέση με την «καλλιέργεια» όσο με τη μέθεξη. Το ανήκειν και εξάπτεσθαι, παράγει υπερβατικές συγγένειες. Αν αυτό μεταφράζεται σε Τέχνη ή Ευγένεια ύφους ή ακόμη και δωροδοκία συνειδήσεων, δε με αφορά.

Ας σημειώσω εδώ πως ένα ελάχιστο μόριο του πολιτισμού κατέχει η Τέχνη και οι υπηρεσίες της. Μήτε ο πολιτισμός σχετίζεται σώνει και καλά με την ετικέτα. Προτιμώ να τον εννοώ ως επιτομή του «διαιτάσθαι» τουθ΄ όπερ σημαίνει Επίγνωση και πρόσληψη του Άλλου, αφού ακόμη δεν υπήρξε άνθρωπος αυτοπολιτιζόμενος.

Αν, τραβώντας τον μπερντέ, σας προέκυψε Ζόνγκ, αλλάξτε επειγόντως επιφυλλιδογράφο. Θα χαλαστούμε αναιτίως.