Ένα τεράστιο ρήγμα ανοίγει στην ελληνική σκηνή. Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά, πολύ δύσκολα βγάζουν μεροκάματο. Παραείναι συμβολικοί όροι.

Η Δεξιά βασίζεται στην «επιτελική» νοοτροπία, η οποία παραμένει άσκηση επί χάρτου. Παρά την αμήχανη μάζωξη που καλείται «σύσκεψη υπηρεσιακών παραγόντων», οι προθεσμίες μπατάρουν, τα σχέδια είναι αναξιόπιστα. Στον βυθό του κράτους, όλα αδιατάρακτα.

Το Κέντρο, κάποτε πρέπει να καταλάβει πως «κέντρο» δεν σημαίνει «μέση». Και κάθε τόσο λεηλατείται, όχι μόνον από τους εκατέρωθεων λωποδύτες, αλλά και από την κουτοπόνηρη φιλοδοξία μερικών γεροσάψαλων, πλέον, που βλέπουν τις άλλοτε φαιδρυνόμενες παρατάξεις τους, γεμάτες με νεκραναστημένους πολεμιστές.

Η Αριστερά υπάρχει και ορφάνεψε από καθοδήγηση. Η πρόσφατη ηγεσία της, αυτή που έχασε πολλές εκλογές, προτιμά να απλωθεί προς το Κέντρο και  την Πράσινη οικολογία, κάνοντας την Αριστερά συνεταίρο των άλλων δύο. ‘Αλλη μια φέτα από το αριστερό καρπούζι θα αποκοπεί, κι όπως πάνε, θα χρειαστούν σκηνοθέτη. Κόμμα που απορεί γιατί έχασε, χάνει το όποιο δίκιο του, αλλά και χασομεράει περιμένοντας όχημα στη στάση, αντί να περπατήσει.

Στην ουσία, οι τρεις παρατάξεις, ακολουθούν ασύμβατους δρόμους. Η Δεξιά, για να γλυτώσει τις προσφιλείς της ανταρσίες, θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε αντιδημοφιλή μέτρα, το Κέντρο, όσο νοσταλγεί τα πασοκομπερεκέτια, θα καταλήξει πένθιμος Ζίγδης, η Αριστερά θα γνωρίσει την μοίρα να έχει οπαδούς πιό αναβάσταγους από την ηγεσία της.

Αλλά χαιρετίσματα σε όλους πως έτσι δεν βάφονται μήτε αυγά.