Ο συμπαθέστατος κύριος Γιαννούλης, βουλευτής του Σύριζα, αν ανήκε σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, μαθαίνοντας ότι υπερπατριώτες εξυπνάκηδες προτίθενται τα γλεντοκοπήσουν με παντσέτα και τσίπουρα δίπλα σε καταυλισμό μεταναστών, ως άνθρωπος που τιμά τον νέο του ρόλο, θα μπορούσε να επισημάνει την είδηση με αυστηρότητα και κοφτά, με στυλ που θα κάλυπτε πολλών ιδεολογιών «πιστεύω». Στο στυλ «πληροφορήθηκα πως πρόκειται να γίνει αυτό κι αυτό. Αν δεν θέλετε να γίνουμε ρόμπες, πάρτε τα μέτρα που ο νόμος διαθέτει».
Και ο σοβαρός κύριος Κυρανάκης, αντί να επικαλεστεί κάποιο ειλητάριο περί ελευθερίας της καταλύσεως χοίρων και οξυπότων, στο πλαίσιο φυσικά των κειμένων νόμων, θα τηρούσε αιδήμονα σιγή στην «φιλελεύθερη λαλιά» του, (ασφαλώς σκεπτομενος πως με παρόμοιες μαλατσίες διασυρθήκαμε στην υπόθεση του Οβριού που τον λοιδωρούσαν οι εδικοί μας σαλαγούντες κάποιον Πιτάφιο) και ως κυβερνητικός παραταξιούχος είτε θα συναινούσε κονώντας την κεφαλή όπως κάνουν οι Βρεττανοί κοινοβουλευτικοί, είτε θα έλεγε, έστω και μέσα από το έρκος των οδόντων του ένα «έχετε δίκιο κύριε συνάδελφε, απαράδεκτες ενέργειες, θα εισηγηθώ τα δέοντα»
Αλλά τόσο ο κύριος Γιαννούλης, όσον και ο κύριος Κυρανάκης, προτίμησαν να εκφραστούν με τους προσφιλείς στις παρατάξεις των τρόπους: ο μέν κύριος Γιαννούλης, προσέφυγε στο δημοφιλές στον χώρο του «συριζικό μελό» στο οποίο ελαμπρύνθησαν πολλοί, με πρωτεύουσα την απλής πλην μυοκτόνου τακτικής ρητορική της αξέχαστης κυρίας Φωτίου ( «περαστική ήμανε και καπάκωνα γεμιστά, αλλά παράγεται έργον») είτε το απόμακρον όμμα που εδίδαξαν οι Ζουράριοι τη Παρατάξει: «απορώ για την ηθική κατρακύλα και τα αισχρά ήθη της αυταρχίας και των δήθεν ιδεών σας, κανάγιες».
Όσο για τον κύριο Κυρανάκη, προτίμησε την κοφτήν χωροφυλακίστικην άμυναν παντός συμμοριτοδιώκτου: «αυτός εστίν ο Ελληνισμός ο Μέγας, και τα χοίρεια τρώγομεν και συηπόλους ευεργετώμεν και το τσίπουρον προέρχεται εκ του «οξύπορον» άρα αφήστε τα αυτά και δεν θα μας γκαμήσετε τη μπατρίδα». Ως αποτέλεσμα, του την έπεσαν οι άλλοι δύο της αόρατης τριάδος που συνιστά την παρούσα κυβέρνηση. Άνευ λόγου φυσικά: εάν ο Σύριζας γίνει αντιληπτός, η κυβέρνηση θα ασχοληθεί, καθ΄α η Δεξιά συνηθάει, με τον προσφιλή αυτής εσωκομματικόν Εμφύλιον Εάν, αντιθέτως κρατήσει το φλου και το «ταπί κι ψύχραιμα» θα ακούμε την ηχητική τυράννια της κυρίας Γεροβασίλη, ώσπου να μετατραπεί σε νησίδα Αλκατράζ η Νικόπολις, λόγω της κλιματικής αλλαής.
Περίεργοι άνθρωποι. Μια καλή, έστω ουδέτερη κουβέντα είχαν ευκαιρία να ανταλλάξουν, ωσεί παρόντες σε οικογενεακήν συγκέντρωσιν όπου προσεφέρεντο πιστοκοτολούκουμα, τσικουλατάκια μαργαρίτες και χυλωμένον πράσινον σχαμερόν πέπερπιντ ίνα αλληλοευχηθώσι, και κάμανε την αίθουσα θερινή άνευ λόγου.
Οι ίδιοι άνθρωποι, εάν δεν ήτουνε πολιτευτές και αντάμωναν σε καφενείο, θα ήλεγαν «είδατε τι ανοησίες τελούνται εν Διαβατοίς;» και η απάντησις θα ήτον «Είδαμε, είδαμε, τα καβαλημένα καλάμια».
