Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δίνω δίκιο στους συμμαθητές που, μεσούντος του Γυμνασίου, με έλεγαν «γέρο». Και δεν είχαν ακόμη σκοτώσει τον Κένεντι, μας κυβερνούσε ένας Πιπινέλης και πρέπει να υπήρχε Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία. Δεν αισθανόμουν μήτε γραμμή, μήτε δράμι από την περιβόητη «επανάσταση της εφηβείας».

Για τα καλά χωμένος στην σπείρα της Τρίτης Ηλικίας, απλώς εχθρεύομαι την φιλοσοφική σκέψη επ΄αυτού. Μόνον των καλών ποιητών τα συμπεράσματα και τα έργα μερικών σκηνοθετών θεωρώ αξιοσύστατα. Πολύν Μπέργκμαν, τον Λουί Μαλ, τον Αλαίν Ρεναί, την εκδοχή του Ληρ από τον Κουροσάβαν και τα έθνικ ανάλογά τους. Δεν υπάρχει καταγγελτική ηθική που να θεωρώ σοβαρή, καθώς και οποιαδήποτε λαχτάρα να σωθεί το ένα, να περισωθεί το άλλο, να ανανήψει μια τρελή αποκριά, να αναρπαγεί ένας παχύβλαξ στον αστερισμό όπου ανήκε και δεν λέει να καταλήξει ήρεμος.

Καθώς είχα από νωρίς κολλήσει γεροντοπάθεια, όπως άλλοι λογιωτατισμό ή «πνευματική αγωνία» και άλλες απόψεις τρυπημένες από αγκάθια αχινού, δεν χρειάζεται να θεωρήσω απαραίτητο πως είναι ώρα να μάθω να κατεβαίνω μια σκάλα- προτιμώ ακόμη μια τσουλήθρα, κι ό,τι γίνει.

Συμπτώματα: στερήθηκα, χωρις να μου λείψει, το σαράκι μιας υπερκριτικής διάθεσης. Άρχισα να ανακαλύπτω ελαφρυντικά που άλλοτε θα αρνιόμουν πως υπάρχουν. Και ανακάλυψα, σε φίλους και εχθρούς, σπάνιες ποιότητες ήθους και σύνεσης, καθώς έλυωσε από τη χρήση η εγωτική μπούργκα που με χώριζε από την ζωή, γενικώς.

Είναι φοβερή απάτη η Τρίτη ηλικία. Μας διαφεύγει τελείως, ή έχουμε ξεχάσει ότι και ως βρέφη μας βασάνιζαν σπασμοί, πονάκια και άκρως εχθρικά άγνωστα πρόσωπα. Και αυτή η σήραγγα που οδηγούσε σε μια φωτεινή έξοδο, δεν ήταν καμία μεταφυσική ενόραση, αλλά το φως που έμπαινε από μια μισάνοιχτη πόρτα, μόνον που δεν ξέραμε τι θα πει «μισάνοιχτος» «πόρτα», και κυρίως, τι σήμαινε «φως».

Φοβερή, σας πληροφορώ, η διαδρομή από την κόλαση στην κόλαση.