Στην εικόνα, οικογενειακή φωτογραφία στην αμμουδιά του μετέπειτα «Πόρτο Καρράς», ήτοι στην πλαζ του Νέου Μαρμαρά, αλλά το καλοκαίρι του 1958. Με τους γονείς και τον μικρό μου αδελφό. Ο πέμπτος παράγων: ένα φτυάρι, δανεικό από την σπιτονοικοκυρά, προκειμένου να ανασκαφεί ικανή άμμος ώστε ο πατέρας μου να ασκήσει την τέχνη του αμμόλουτρου. Τότε ήταν δόκιμη αντιρευματική μέθοδος και στις παραθεριστικές αμμουδιές, συναντούσες συχνά μασταμπάδες με περιεχόμενο «ηλικιωμένους» και ασκούντες αμμοθεραπείαν. Σήμερα τα 49 χρόνια του πατέρα μου δεν θα τα έλεγες πως ήταν της τρίτης ηλικίας, αλλά το φτυάρι δείχνει προς τον άγνωστο φωτογράφο ως το πέμπτο στοιχείο της φωτογραφίας και δεν εννοώ την ομώνυμη ταινία του Λυκ Μπεσόν.

Μισοθάβαμε τον μπαμπάκο μας παρά θίν’ αλός και στοχεύαμε να του περάσουν τα ρευματικά, που τον βασάνιζαν και χάριν της προσωρινής ταφής γνωρίσαμε παραλίες στον Σταυρό, στο Μπαχτσέ Τσιφλίκι, στην Καλαμίτσα, στην Αρετσού έως τότε. Αυτό κράτησε άλλα πέντε χρόνια σε άλλους τόπους, ώσπου ο άνθρωπος υπέστη πνευμονική εμβολή και η διάγνωση ήταν μια καραμπινάτη θρομβοφιλία που τον βασάνιζε απο παιδί, αλλά οι διαγνώσεις ιατρών και συναδέλφων δασκάλων ήθελαν «ρευματικά». Κάπως νωρίτερα κατάλαβα πόσο κληρονόμησα τα χούγια αλλά και τις αρρώστειες του. Γι αυτό και ερμηνεύω την παρουσία του φτυαριού της φωτογραφίας ως διοσημεία.