Την Ιωάννα Τούνη την υπερασπιστήκαμε όπως θα κάναμε με κάθε κοπέλα που βγάζει κάποιος στην σέντρα για την σεξουαλική της ιδιοσυγκρασία. Το κάναμε όχι γιατί είναι διάσημη, ίσα-ίσα αυτό καθιστά την περίπτωσή της ακόμα δυσκολότερη. Ούτε από αφέλεια, μη γνωρίζοντας την θέση της απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα ή την ενδεχόμενη καπηλεία της περίπτωσής της από την ίδια. Μια χαρά τα ξέραμε όλα. Παρόλα αυτά την υπερασπιστήκαμε ανοιχτά για λόγους αρχής, εξαιτίας μιας θέσης που δεν μπορεί να αλλάζει κατά περίπτωση από έναν επωφελή για την δημόσια εικόνα μας οπορτουνισμό. Όλοι όσοι βρεθήκαμε σε αυτήν την ξεκάθαρα ιδεολογική διαμάχη θυμόμαστε πόση ενέργεια και πόση ησυχία μας κόστισε. Και νομίζω ότι μιλάω για το μεγαλύτερο μέρος όσων το έπραξαν λέγοντας ότι και μετά από αυτές τις δηλώσεις το ίδιο θα έκανα.

Γιατί απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν υπερασπιζόμαστε μόνο την Ιωάννα Τούνη, αλλά και την Κατερίνα Μπουγδάνη και τη Μαρία Παπαδοπούλου και την Ελένη Κωνσταντινίδη και κάθε κοπέλα που στερείται το δικαίωμά της στην προσωπική της ζωή και την σεξουαλική της ελευθερία.

Και όπως στεκόμαστε υπέρ της σε μια τέτοια περίπτωση, τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να σταθούμε απέναντι σε απόψεις σαν κι αυτές που βλακωδώς εκφράζει η κάθε Τούνη, απέναντι σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό που ολοένα και εξαπλώνεται, υπερασπιζόμενοι ανοιχτά και σθεναρά την τάξη μας και την κοινωνική μας θέση. Για εμένα αυτά τα δύο είναι εξίσου αδιαπραγμάτευτα και εξίσου διαχωρισμένα, χωρίς να βιώνω κάποιο ιδιαίτερο πνευματικό ή συναισθηματικό μπλέξιμο. Οπότε όχι παιδιά, δε νιώθω ότι την πάτησα όταν υπερασπίστηκα την Ιωάννα Τούνη βλέποντας αυτή την δήλωση. Ίσα-ίσα, νιώθω υπερήφανη για τον εαυτό μου και για την ιδεολογική μου συνέπεια.