Έμαθα πως το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, που κατεδαφίστηκε στον μεσοπόλεμο, διατηρήθηκε στην ζωή χάρη στη συνδρομή του Συγγρού, δηλαδή στη γενναία συνεισφορά του. Μόνον που ο Συγγρός δεν ήταν εστέτ και ντιλετάντης ― πάντα τον ενδιέφαρε η κάσα και τα τάλαρα. Επέβαλε λοιπόν στο ημιτελές κτίσμα, ουσιώδεις και αλλαντάλλων προσθήκες και μεταβολές: μαγαζιά για εκμετάλλευση στις εξωτερικές όψεις, κατάργηση καμαρινιών και άλλες τροποποιήσεις, βασισμένες στο σαράφικο ρητό «με τον παρά μου και την κυρά μου». Το θέατρο ξεψύχησε λόγω αυταρχικών, αμαθέστατων δημάρχων και επειδή επί χρόνια τα θεωρεία του ήταν δωμάτια φιλοξενίας «τουρκόσπορων» και η πλατεία πήρε επί τέλους την άπλα που επέβαλαν οι καιροί: έτοιμη να στηθεί το κέντρο της μια ιερή Πέτρα, μια Κάαμπα, και πέριξ πανάσχημες προτομές αρχαίων Αθηναίων.

Ωστόσο, ήταν ένα αποτυχημένο δείγμα άφραγκου κράτους συνεργαζόμενου με ιδιώτες ήρωες του Δίκενς (δηλαδή Σκρουτζ μαικήνες, με τον παρά τους και την κυρά τους). Ελάχιστοι από αυτόν τον τύπο χρηματοδοτών έμειναν αφώτιστοι και ανθρώπινοι, ελεήμονες ή οραματικοί. Οι περισσότεροι ακόμη και ως φαντάσματα προσέφεραν πακτωλούς χρημάτων ή επιρροής, είτε ανιδιοτελώς (οι λιγότεροι, κι απ΄αυτούς, οι περισσότεροι Ηπειρώτες) είτε έναντι άλλου τύπου ανταλλαγμάτων και το κόβω εδώ.

Το κράτος συχνά έπαιζε τον κατέχοντα και μη έχοντα. Και τα δυο κεφάλαιά του που οδήγησαν σε αμοιβαίο βασανισμό ήταν δύο υπηρεσίες: η Δασική και η Αρχαιολογική.

Δεν σκοπεύω να γράψω πραγματεία της επίσημης και υπεράνω αρχαιοπληξίας, όπως οι τακτικές των Εκθέσεων εκτός χώρας, των παλαιών «ποσοστών» που εδικαιούτο ένας κατασκευαστής που τύχαιναν αρχαιότητες στο θεμέλιό του και άλλα, ευαγή ή δύσοσμα.

Και ευτυχώς θα αποθάνω χωρίς να ιδώ να υπάρχει ένα και μόνο Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς (χωρίς βραβεύσιμα γένη και αυτόνομα ζακόνια αρχαιοφυλάκων και άλλα ανόητα) καθώς και μετατροπή του ΚΑΣ σε Εθνικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ισότιμο με την Νομική Ισχύ του Αρείου Πάγου, συνταγματικά κατοχυρωμένο και μακριά από τοπικισμούς της κακιάς ώρας.

Τόσο ανεξάρτητο, τόσο μη κυβερνητικό, ώστε οι αποφάσεις του να δίδονται στον εκάστοτε υπουργό στο προθάλαμο της Αίθουσας Συσκέψεων, ώστε να υλοποιήσει τα αποφασισμένα. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου, η μόνη θεμιτή γραφειοκρατία που επιτρέπεται σε αυτήν τη χώρα.

Αφορμή για το παρόν πιττάκιο, μία παράγραφος, από αυτές που μας συνήθισε ένα αφανές Γραφείο Τύπου του νυν Υπουργείου και αφορά την πρόσφατη νεροποντή που έκαμε μούτσατσα τον βράχο της Ακρόπολης. Εκεί λοιπόν, αναφέρεται πως

4. Όλοι οι εργαζόμενοι και παροικούντες την Ακρόπολη γνωρίζουν ότι στον αρχαιολογικό χώρο, κατά την περίοδο των βροχοπτώσεων, δημιουργούνται κατά καιρούς πολύ σημαντικές συγκεντρώσεις ομβρίων, κυρίως στην βόρεια πλευρά, του τοίχους καθόσον εδώ και χρόνια έχουν απομονωθεί και είναι παντελώς ανενεργές οι υδραυλικές εκτονώσεις στην βόρεια πλευρά του τοίχους (βλ. συνημμένο σχέδιο της Υπηρεσίας). Αυτή την στιγμή από τις 20 εκτονώσεις διαμέτρου Φ300 λειτουργεί ουσιαστικά μόνον μία και η οποία παραλαμβάνοντας τα όμβρια και των υπολοίπων 19, τα προωθεί υπό πίεση στην κλίμακα του παλαιού ανελκυστήρα. Είναι γνωστό ότι αυτός ήταν ο λόγος που ο υποβιβασμένος χώρος του ηλεκτρολογείου έχει γεμίσει στο παρελθόν με 1 μέτρο νερό, πολλά χρόνια πριν κατασκευασθούν οι διαδρομές.

Δεν είμαι μήτε ορθογράφος, μήτε Μιστριώτης, αλλά «το τοίχος» σε ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού, δεσμεύει άνετα ένα ρουμάνικο κελλί δίπλα στον Πάσαρη. Αποκλείω όθεν να συνετάγη από Αρχαιολόγο. Βέβαια δεν ξέρω ποιοί εργάζονται στο Γραφείο Τύπου, αλλά και εκεί θα έχουν προϊστάμενο. Άρα, τι μένει; Ο νέος Συγγρός κι ένας μη φιλόλογος εργαζόμενός του, από τον οποίο ζητήθηκε ένα τεχνικό σημείωμα με θέμα «Ακρόπολη Μούτσατσα: παρελθόν, παρόν και μέλλον».

Κι έτσι, το ανεπίληπτον Υπουργείον Κοσμητείας της Ρητορικής Τέχνης, που κατάφερε να μη καψαλίσει τας Μυκήνας και άλλα άγρια θηρία προπέτειας αναξίων κολλυβογραμματιστών, με βάναυση διάθεση καρφώματος, σπιουνιάς και κατάδοσης, καταγγέλει αβρά πως υπάρχει χώρος επί του βράχου που έφτασε ένα μέτρο το νερό, πως το Ακροπόλεως μουτσάτσειον είναι διαρκές, εθιμικόν και ο βουτυράτος πελτές – πεζόδρομος ο μόλις κτισθείς είναι αθώος ενός τυχαίου, αθώου φυσικού γεγονότος. Και δε μνημονεύεται, από φιλάνθρωπη διάθεση να μη καίμε χαρακτήρες μήτε η υπόγεια γκουμούτσα στην Εθνική Πινακοθήκη δεν έτυχε μελέτης εδάφους, αλλά πήραν μια κοντινή, μήτε κάν η γκουμούτσα του τέως μουσείου Ακροπόλεως, αμή και η μεγάλη γκουμούτσα τον Νέου Μουσείου Ακροπόλεως που ωστόσο έχει μια θέα μετά ποτού κι αρτυμάτων κάτσε καλά.

Καλά αυτά, σάψαλο, και ποιος είναι ο αυτουργός; Η έμμεση απάντηση, στο τέλος της ανακοίνωσης:

6. Ήδη εκπονείται ολοκληρωμένη υδραυλική μελέτη, όπως προβλέπεται στην ομόφωνη γνωμοδότηση του ΚΑΣ (19/5/20), σε συνεργασία της Υ.Σ.Μ.Α, της ΕΦΑ Πόλης Αθηνών και εξωτερικών συνεργατών του Ιδρύματος Ωνάση, το οποίο και χρηματοδοτεί την μελέτη, προκειμένου να αντιμετωπιστεί συνολικά το πρόβλημα το οποίο υπάρχει επί πολλά χρόνια και μέχρι σήμερα δεν έχει αντιμετωπισθεί.

ΚΑΣ, ΥΣΜΑ, ΕΦΑ πόλης Αθηνών, είναι αφ΄υψηλού αθώα, διότι οι μέτοχοί των γράμματα γνωρίζουν. Τι απομένει; «Εξωτερικοί συνεργάτες το ιδρύματος Ωνάση, το οποίο και χρηματοδοτεί την μελέτη» άρα ικανοί στη δουλειά τους υδραυλικοί και ανάλογες εταιρείες, εθισμένες να δίνουν εκτιμήσεις, προϋπολογισμούς, προσφορές και ικανοί για παρόμοια ραπόρτα. Μου έχει συμβεί κι εμένα να λάβω ραπόρτα από τζίνια ελαφρώς ανορθόγραφα.

Θα καταλάβετε πως παίζω εν ου παικτοίς, διότι δεν σχολιάζω το ύφος της ανακοίνωσης αγανακτισμένο και δηκτικό, από άτομο που έχει γνώση του επι του βράχου μούτσατσα, στο οποίο έχει από καιρό εγκύψει και παίζει στα δάχτυλα. Άρα η υπουργός δέχεται από παντοίες πηγές τις πληροφορίες που επιθυμεί, είτε για την Βουλή, είτε για την τρέχουσα κόντρα με τα άλλα κόμματα. Πώς έγινε και ξέφυγε το «τοίχος», άδηλον.

Ενώ τρέχουν τα νερά, ο φαρμακόγλωσσος υπερασπιστής πάσης υπουργικής γκαφάρας, δεν διστάζει να περάσει πονηρά την στρεβλή ανεπάρκεια σε πιο εκτεταμένο πεδίο. Μόλις διάβασα πως από τα χρόνια του Σαμαρά υπάρχει ΚΑΣ που συζήτησε το νότισμα της Ακρόπολης, αλλά τότενες αγρόν ηγόρασαν οι εκτελεστικάριοι. Ίσχυσε δηλαδή το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» ανάλογο γνωμικό με το «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντέξη». Εμ, δεν θα πέσουν από το «τοίχος» μονοσούμπιτοι! Εί δυνατόν, θα διαλύσουν κάθε άρρηκτο κομμάτι του, άσε που θα κατηγορήσουν τον Γκούρα πως πταίει που έρριξε τον Δυσσέα  από τον «γκραιμώ».