Όταν το εκλογικό κοινό άλλα προσδοκά κι άλλα του έρχονται σφοντύλι, δεν ψιλοκοσκινίζει τις αντιφάσεις και δεν ασχολείται με την άδηλη δυσφορία του:

Αποφασιστικά, κάνει δυο κλικ δεξιά και βαράει στο ψαχνό.

Αυτό που του φαίνεται μπερδεμένο, το αγνοεί. Τυπικό παράδειγμα, η μεταπολίτευση.

Όσοι το πήρανε χαμπάρι, αφήνουν γένια, μήπως και προσεγγίσουν την περσόνα που ο ψηφοφόρος έχει κατά νουν. Μειώνουν τις τσιρίδες, σχεδιάζουν απλές, αυτονόητες κινήσεις και λιχνίζοντας πρόσωπα, διαλέγουν τα αφανή και τα ουδέτερα.

Όλα τα χωνεύει το εκλογικό κοινό, παρεκτός τον οργανικό μαλάκα. Αυτόν που παίρνει οδηγίες και τις εκτελεί άκεφα. Αυτόν που υποστηρίζει «κι εσείς κάνατε χειρότερα».

Ανάμεσα στην σύγχυση και στην πειθώ, θα απορρίψει τον προσφάτως ευεργετημένο. Για την ώρα, κι ας μη το πιστεύετε, ψάχνει τον Όρμπαν, τον Μπορίσοφ της, την εκδηλωτική Κροάτισσα.

Το βλέπω να έρχεται και δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αλλοιώς.