Διαβάζω συχνά αυτό το “σπουδαία πένα” ή “η καλύτερη πένα” ενώ σχεδόν κανείς πια δε γράφει με πένα. Πόσο φρέσκο θα ήταν να αφήναμε πίσω τις πένες, και, χωρίς να περάσουμε από τα στυλό ή τα μολύβια, να έβγαινε κάποιος και να έλεγε ακομπλεξάριστα: “είσαι το καλύτερο πληκτρολόγιο σήμερα” ή “είσαι δεινό πληκτρολόγιο” ή ακόμα ακόμα και “είσαι και γαμώ τα πληκτρολόγια”. Βέβαια αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα με τις συγκρίσεις. Για παράδειγμα θα μας ξένιζε να λέμε “το πληκτρολόγιο σου συγκρίνεται μόνο με του Κίπλινγκ” παρότι αν το καλοσκεφτεί κάποιος όσο έγραφε ο Κίπλινγκ με πληκτρολόγιο άλλο τόσο γράφεις κι εσύ με πένα. Για να μην αναφερθώ στο πόσο γοητευτική μου φαίνεται η αναχρονιστική οπτασία ενός Φλωμπέρ να γράφει και να σβήνει μανιωδώς πάνω από ένα πληκτρολόγιο, ή του Μπαλζάκ να χύνει πάνω του καφέδες και να βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή.
Η γλώσσα άρα μεροληπτεί υπέρ του παρελθόντος και προστάζει στις μεταφορές ή μετωνυμίες μας να φέρνουμε το παρόν στα μέτρα του, και όχι το αντίστροφο. Ίσως όμως είναι νωρίς ακόμα. Όταν κάποια στιγμή δεν θα κοιτάζει κανένας, γιατί κανένας δε θα γνωρίζει πια τι είναι η πένα, τότε το ταπεινό πληκτρολόγιο θα έχει ύπουλα πάρει τη θέση που του αξίζει. Το οποίο φυσικά μέχρι τότε είναι μόνο σίγουρο ότι θα έχει ήδη ξεπεραστεί. Αλλά έτσι είναι. Η αξία σου εκτιμάται σχεδόν πάντα μετά θάνατον. Και το μόνο που μένει, για αιώνες ίσως, είναι το λυκόφως πασπαλισμένο με τα backlit πλήκτρα σου που αργοσβήνουν.
