Μερικοί θα θυμάστε μια «επαναστατική» τεχνική δημιουργίας σκηνικών και περιβάλλοντος στα Zoetrope studios, και πιθανόν κάτι προδήλως πειραματικά πλάνα του Αντονιόνι με βαριά χρήση του βίντεο, σε συνδυασμό με την διαχείριση εικόνας.
Ακόμη πιο πειστικά, θα θυμάστε, δεν μπορεί, τον άτσαλο και στοιχειώδη τρόπο που οι πρώτοι Supermen κυκλοφορούσαν στους ουρανούς -ήταν προφανής μια νέα τεχνική που υποστήριζε το «κόλλημα» μιας εικόνας σε μία άλλη, μόνον που οι ούγιες ήταν ευδιάκριτες -πρώτη φορά είδα μια παρόμοια τεχνική στην υπερπαραγωγή «οι δέκα εντολές» όπου η Ερυθρά θάλασσα σχίζεται για να περάσει ο περιούσιος λαός και τα δύο σκέλη του νερού προφανώς «εκκρεμούν» από ματσαραγκονιά στο μοντάζ.
Τώρα, αρχίζουν και παινεύονται για τα «μονοπλάνα». Ξεκίνησαν από videoclip, ακολούθησαν εντυπωσιακές ταινίες και στα τελευταία χρόνια, όλες σχεδόν οι ταινίες φαντασίας ή «αστροναυτικές» ακολουθούν την ίδια τεχνική. Πρόκειται για το γύρισμα σκηνών με ηθοποιούς σε μιας μορφής blue screen σε πολύ περιορισμένον χώρο, που αργότερα, θα «δέσει» με ένα ψηφιακό περιβάλλον, γεμάτο με εξαρτήματα διαστημόπλοιου ή διαδρόμους υπερκατασκευών ή ό,τι ποθήσει η παραγωγή της ταινίας. Είναι εκατό και χίλιες φορές φτηνότερη και αληθοφανέστερη, τηνε βλέπει το Netflix και την αγοράζει αβλεπί. Και καθώς ου γαρ έρχεται μόνον, η πιτσιρικάδα ενσωματώνει την τεχνολογία, την βάζει στον εγκέφαλο και την ακολουθεί ως το μόνον της ζωής της σινεμά.
Είναι ζήτημα μονταρίσματος διαφορετικών περιβαλλόντων μεταξύ τους, περιβαλλόντων που μπορεί πλέον να γυρίζονται σε ένα δωμάτιο, δίνοντας τη εντύπωση σύμπαντος. Ουσιαστικά, είναι υλοποίηση του όρου «οντολογία» στην ψηφιακή τεχνολογία, η οποία πολύ γρήγορα θα εξελιχθεί ακραία, κερδοσκοπικά, και θα αλλάξει το σινεμά και την κινούμενη εικόνα, μετατρέποντάς την σε arte povera. Μόνο που θα μείνει αφανής, όπως αφανή έμειναν όλα τα τεχνήματα των ρεαλιστών ζωγράφων, κυρίως μετά την βιομηχανική επανάσταση, που εκμεταλλεύτηκαν τους καθρέφτες, την φωτογραφία, την camera obscura και άλλα κολπάκια για να καθιερωθούν ως μάγοι του ρεαλισμού.
H Tεχνη της εξαπάτησης είναι η μόνη Τέχνη. Απλώς χρειάζεται νέος ορισμός για την εξαπάτηση, κι όχι μόνον να κοιτάζουμε δύσπιστα, με μισό μάτι, την πανάρχαια ξαδέλφη της.
