Ίσως ένας τρόπος για να γράψεις κάτι με αξία, είναι να πάψεις πρώτα να πιστεύεις στην αξία των γραμμένων λέξεων. Να πάψεις να πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν κάτι να σώσεις κι από κάπου να σωθείς. Ιδίως από τον εαυτό σου. Να πάψεις να πιστεύεις ότι κάτι κρίνεται στο κείμενο. Τίποτα δεν θα κριθεί εκεί. Όλα έχουν κριθεί προτού γίνουν λέξεις. Ιδίως εσύ. Δεν είμαστε οι λέξεις μας. Δεν είμαστε καν οι πράξεις μας. Δεν είμαστε καν οι σκέψεις μας. Δεν είμαστε καν τα συναισθήματά μας. Είμαστε αυτό που μένει όταν τελειώνουν οι οριοθετήσεις και οι κατηγοριοποιήσεις. Είμαστε αυτό που μένει όταν τελειώνουν οι δικαιολογίες και οι αιτιολογίες, οι παρεξηγήσεις και οι εξηγήσεις, οι παρερμηνείες και οι ερμηνείες. Είμαστε αυτό που δεν χωράει σε καμία σειρά λέξεων. Είμαστε αυτό που δεν μπορεί να αρθρωθεί με τον λόγο. Είμαστε το πέραν της ελλόγου αποτιμήσεώς μας. Είμαστε ο τρόπος που μας σκέφτονται όσοι κατόρθωσαν τελικά να μας γνωρίσουν εντελώς. Όλα τα άλλα είναι λέξεις που δολώνουν στην αρχή και λέξεις που κατασπαράσσουν στο τέλος, λέξεις που κατασπαράσσουν δολώνοντας.