Ένα φορτίο με καβαλίνες που εξερράγη και λέρωσε ένα νεοκλασικό αριστούργημα (με πιο απλά λόγια, η έκρηξη των Metoo και της συμπεριφοράς ενός θεατρώνη που οδήγησαν το πόπολο να χάσει πάσαν ιδέα για την «αψεγάδιαστη» και «παραδοσιακή κοινωνία» μας) δεν είναι δα και η είδηση, μήτε καν του μηνός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μεγαλώνοντας σε περιβάλλον φιλικό, συντηρητικό και μάλλον βαρετό, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να πονηρεύεται κάθε φορά που ακούγονταν κάτι επιλήψιμο για έναν δάσκαλο, έναν καθηγητή, έναν διευθυντή, έναν πολιτικό, χώρια το περιβάλλον μιας συνοικίας, μιας γειτονιάς, ενός κουτουκιού.

Τα «σταμάτα», «με πονάς» «δεν θέλω» στα βραδυνά πάρκα και στις αλάνες δεν ακούγονταν από κορίτσια ή γυναίκες που έκαναν τσαλίμια του στυλ «τράβα με κι ας κλαίω». Απλώς η κοινωνία ποτέ δεν διέθετε μηχανισμό εξόντωσης των πειρατών του ξένου δέρματος και των αφανών εκβιασμών της σάρκας. Αγόρια ή κορίτσια που αιφνιδιάζονταν και αρνούνταν σωματική επαφή με γνωστό, με συγγενή, με εξ αγχιστείας μουστερή, με γέροντα ή ανάπηρο, σπανίως ξέφευγαν την μοίρα τους κι ευθύς έκρυβαν το παθημά τους όπως η γάτα τα σκατά της.

Ο στρατός, τα ορφανοτροφεία, καθώς πρέπει πολίτες προσηλωμένοι στο μούχτι, με μια γραμμή σάλιου να κρέμεται από τα χείλη τους, δήθεν αστειευόμενοι επισκέπτες που προσέγγιζαν κάθε φύλου παιδάκια, αλλά και αρκετοί επαγγελματίες που ξεμονάχιαζαν κορίτσια στην αποθήκη του μαγαζιού τους, δρούσαν τελείως μυστικά και με ασφάλεια, καθώς τα θύματά τους, θα ήταν λυτρωμένα αν η γενική δημόσια αίσθηση οδηγούσε «απλώς» σε παρενόχληση.

Δύο μπετονένιες, υπέρογκες φραστικές κατασκευές, η πρόταση «τα ήθελε ο κώλος της» ή «τώρα βρήκε να τα θυμηθεί, αφου πέρασε τόσος καιρός» έχουν κυριαρχήσει ως ασπίδα στους ξεσαλωμένους μπήχτες και «αθώους που σπιλώνονται».

Το στρίμωγμα τέτοιων υποθέσεων στα βάθη του χρόνου, είναι, για την ώρα, ο μόνος χώρος που οι παθόντες διατηρούν φοβικά στη μνήμη. Η απώθηση ακυρώνει την παρενόχληση.

Κι όταν αναφέρεται κάτι μεμπτό, σε βιβλία του στυλ «θέλω να τα πω», η ουράνια σβήστρα της άμεμπτης κοινωνίας, λειτουργεί θαυμάσια. Ως μπουμπονοκέφαλο μάλλον, υπάρχουν  διαφημιστές που παρουσιάζουν τέτοιας μορφής ατοπήματα με υπαινικτικό τρόπο ακομη κι αν διαφημίζουν ένα γαλατάκι.

Όλες οι πληγές που αφήνει το παρελθόν, μάλλον πρέπει να θεωρηθούν συρίγγια και σηψαιμία στο ανθρώπινο σώμα. Αρκει να μη τολμήσει κάποιος να δηλώσει πως αυτά είναι φούμαρα και φταιει η φαντασία μου.