Το μικρό μαύρο φόρεμα της χοντρής θα είναι οπωσδήποτε λίγο μεγαλύτερο από μικρό αλλά δεν θα είναι μόνο αυτό. Θα έχει πλουμιστά λαχούρ ντεσέν και φανταχτερούς φιόγκους, θα έχει κεντημένα φλαμέγκο με πούλιες σε ένα διακριτικό φλούο ματζέντα…
-Μαύρο είπαμε.
-Ναι, αλλά είναι για την χοντρή οπότε άφησε με λίγο να συνεχίσω.
Το μικρό μαύρο φόρεμα της χοντρής δεν θα είναι ούτε μικρό ούτε μαύρο. Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω η χοντρή είναι καταδικασμένη να φαίνεται από μακριά όχι λόγω μεγέθους αλλά κυρίως λόγω του ότι τα ρούχα της φωσφορίζουν, φέγγουν, βγάζουν μάτι, πώς το λέτε εσείς; Να το πω και εγώ για να συνεννοηθούμε. Η χοντρή, εκτός όλων των άλλων πρακτικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει (π.χ. χθες το βράδυ στο θέατρο ήταν μία κυρία που περίμενε όλο τον κόσμο που καθόταν στην σειρά της για να ρωτήσει δυνατά «θέλετε να περάσετε εσείς μέσα; Εγώ είμαι ΧΟΝΤΡΗ και δεν βρήκα εισιτήριο να καθίσω στην άκρη, αν μπω θα σας ενοχλώ» Πρέπει να το είπε τουλάχιστον 15 φορές και εγώ ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα γιατί μετά από τόσους μήνες δίαιτα, τώρα μπορώ να καθίσω στο κέντρο να απολαύσω παράσταση) εκτός αυτών δυσκολεύεται να βρει ρούχα. Τι σου κάνει εντύπωση; Πίστευες πραγματικά ότι όλες είμαστε κακόγουστες; Γι’ αυτό ντυνόμαστε έτσι; Η χοντρή είναι καταδικασμένη στην κακογουστιά. Υπερβάλλω; Δεν είναι έτσι; Δεν υπάρχουν επιλογές; Φυσικά και υπάρχουν.
-Πόσο έχουν;
-ΠΟΣΟ;;;;;;;
Ακριβώς τόσο. Η χοντρή λοιπόν ή θα συμβιβαστεί με την κακογουστιά ή θα αναγκαστεί να πληρώσει το τίμημα των κιλών της με κόστος που ακολουθεί γεωμετρική προόδο (που ούτε εγώ κατάλαβα ποτέ ακριβώς πως λειτουργεί αυτή η προόδος, χοντρικά είναι αυτό που αρχίζουν και ανεβαίνουν τρελά οι αριθμοί) όσο ανεβαίνει το νούμερο του ρούχου, τόσο βλέπεις το κόστος να εκτελεί μια ξέφρενη ανοδική πορεία. Από ΧS-L υπάρχει μια τιμή, από το XL και πάνω, τιμωρία.
Πριν δέκα περίπου χρόνια, πριν σκάσει η κρίση στην χώρα μας είχαν εισέλθει σκανδιναβικές εταιρείες ρούχων στην ελληνική αγορά. Προσοχή τώρα. Σκανδιναβικό ντιζάιν, σε όλα τα νούμερα, μια τιμή για όλους. Ακόμα παλεύω να ξεχρεώσω την πιστωτική. Ο διψασμένος μπροστά σε όαση στην έρημο. Με τις πωλήτριες είχαμε γίνει φίλες, τόσα χρόνια μετά ακόμα χαιρετιόμαστε.
Έχω δώσει 70 ευρώ για ένα λευκό t-shirt, τύπου λαϊκής, τύπου φανέλα από εκείνες που μας κυνηγούσε η μαμά να φορέσουμε, τότε δεν την φορούσα, μετά την χρυσοπλήρωσα. Αφού δεν μου έκανε εκείνο των 5,99. Είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα; Ναι, είναι αλλά και πάλι με μια πρόχειρη ματιά στις ιστοσελίδες των εταιρειών που διαθέτουν plus size (όρος και αυτός…) θα δεις ότι στην καλύτερη περίπτωση αποφύγαμε το σούργελο, είναι όμως τα ίδια ρούχα που βγαίνουν μέχρι Large; Όχι. Γιατί ρε φίλε; Θέλω εκείνο το απλό γαλάζιο πουκάμισο στο νούμερο μου. Γιατί όχι; Γιατί;;;;;;
«Γιατί δεν κάνεις δίαιτα να τελειώνεις, πρόβλημα είναι τώρα αυτό;»
Όταν αποφάσισα να γράψω για τις εμπειρίες μου από την ζωή ως κορίτσι με κιλά μου βγήκαν αβίαστα τα πρώτα 24 θέματα. Ένας φίλος με ρώτησε «Μα γιατί δίνεις τόση σημασία σ’αυτό;» Ακόμα γελάω. Αυτά που σκέφτομαι να γράψω λοιπόν είναι ιστορίες από την εμπειρία μου στην ζωή ως κορίτσι με κιλά, για τον Μαρξ, την ερωτική Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ, παράπονο αβάσταχτο που πέθανε ο Άντονυ στην Κάντυ Κάντυ και άλλες ιστορίες που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον, πάντως για να σας προλάβω, η δίαιτα είναι μία κάποια λύση αλλά δεν είναι η λύση.
Στο επόμενο επεισόδιο θα παρακολουθήσουμε «Το αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι και ο θάνατος της χοντρής».