Τα περισσότερα από τα κείμενα «ιστορίας της ιατρικής τέχνης» αφορούν δειλές ή πρωτοπορειακές εκτιμήσεις από τι ακριβώς πέθανε ο μεγαλέξανδρος, πώς ακριβώς σάπιζαν οι νεκροί των επιδημιών και ινατί είναι οι άνθρωποι σε θέση να μη πειθαρχούν μια γρίππη, ενώ ανέτως αντικαθιστούν ανενεργό απόθεμα των σωθικών μας.
Από όλες τις δισιπλίνες, μπορεί να μη διαθέτω γραμμάριο εμπιστοσύνης στην νομική ογκόλιθο και στο «βαθύ κριτικό πνεύμα του Σισύφου που εξεμεί την εμπειρία του απ’ αυτό το ανηφόρι που λέμε ζωή» αλλά με τους γιατρούς είμαι μπόσικος.
Πίνω και καταπίνω ό,τι μου προτείνουν κι αν χειροτερέψω, κακό της κεφαλής μου. Διότι η συμπεριφορά των έχει κάτι το μυστηριακό και ιεροπρεπές. Σε κάθε περίπτωση, τους προτιμώ ως κλασικός μισάνθρωπος από οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική συνομοταξία.
Κανονικά, οι γιατροί, οι μηχανικοί που εκτιμούν την στατική επάρκεια κτίσματος και παρόμοια επαγγέλματα, έπρεπε να μην είναι μισθωτοί ή έλεύθεροι επαγγελματίες, αλλά άτομα των οποίων η διάγνωση επέχει ισχύ Προεδρικού διατάγματος, με μόνη διαφορά πως εάν λαθέψουν, τους τρώει λάχανο το φάντασμα του Καμπαφλή και του Τζίμη του Τίγρη.
Δείτε τώρα, τι γίνεται με τις έντεκα εκατομοίρες που δεν είναι απόσπασμα του μύθου του Περσέα, αλλά μια στεγνή, μαγκιόρα κίνηση της πιάτσας.
Όποιος χάνει τον καιρό του βλέποντας τηλεόραση, θα έχει προσέξει πως μόνον ελάχιστες εκπομπές, ιδίως ρηάλιτι, έχουν κάποια τηλεθέαση. Τα κανάλια φιλοξενούν διαφημίσεις καταποτίων, ενώ ένα σουπεράκι από κάτω, σημειώνει να μη τα πιούν οι έχοντες ένα σωρό αρρώστειες και πάθια. Επίσης υπάρχουν διαφημίσεις για στοιχήματα, δεν ξέρω το γιατί, ενώ τα κανάλια με κάποιες διαφημίσεις περιέχουν εταιρείες με συμβόλαια μεσομακροχρόνια, διότι θα τους συμφέρει τιμολογιακώς.
Άρα, τα κανάλια, δεν έχουν πηγές εσόδων, τουλάχιστον τις αναμενόμενες. Κι αυτό θα χειροτερεύει, διότι από τα 11 εκατομμύρια Κατοίκων των Χώρας, έτσι και ένα 15% αρχίζει να ξεροβήχει και να ανεβάζει δέκατα, αισθάνεται μελλοθάνατο και χάνει τον μπούσουλα. Πάντως, πρωινάδικα, δύσκολα βλέπει.
Αλλά εδώ έχουμε νεοφιλελεύθερο γκουβέρνο βαλκανικού τύπου. (Τέτοιο είχαμε και με τους αλλουνούς, αλλά στο μεταναστευτικό και το μαθαίναμε χάρη σε τσιτάτα του Μουζάλα). Τι έχουμε παιδιά εδώ; Δυσκολίες; Εδώ είμαστε εμείς. Για όλον τον άλλο κόσμο παίζουμε το Κράτος εν κράτει, αλλά εσείς είσθε οι έξι από τις πέντε αισθήσεις μας. Πάρτε λοιπόν μπικικίνια, ο νόμος είναι έτοιμος, να μοιραστείτε μια ενδεκάρα και όποιος λέει δημοσίως «παλουκωθείτε και μη βγαίνετε» δεν θα το πράξει δωρεάν.
Πριν 57 χρόνια, ο Χατζηχρήστος διαμαρτύρεται στον μπακάλη του: «τι είναι αυτός ο Ίκας; Εγώ πότε θα αρρωστήσω;» Η απάντηση άργησε, αλλά ήρθε πληρωμένη.
Δυσπιστώ. Αυτή είναι η λέξη της ημέρας. Αν θέλουμε να μη γενούμε Ιταλιά στο υγειονομικό (επειδή σε όλα τα άλλα υστερούμε) πρέπει να κόψουμε τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια, κάθε παρέκκλιση που κρύβει συνάθροιση ατόμων και, ακόμη καλύτερα, το σπίτι του καθενός να γίνει φέουδο και χάνι της Γραβιάς για ολίγους, διότι κάθε υπέρβαση της ολιγανθρωπίας, την πληρώνουν μόνον οι «ακακτούντες» αλλά πολύς ντουνιάς. Η χώρα πρέπει να παγώσει προσωρινώς και χωρίς παρασπονδίες. Αλλά κι αυτό ακόμη, αφήνει ορθάνοιχτες ένα σωρό πονηριές. ’Ηδη άκουσα γκρίνιες γιατί αυτό και όχι το άλλο φάρμακο, γαμώ το στανιό μου. Για τις μίζες πλακώνονται μερικοί-μερικοί.
Μη πονηρεύετε το Σύστημα. Είναι ήδη ναρκοθετημένο. Οι άρχοντές μας, ελάχιστοι σέβονται το αξίωμά τους. Οι πρωταγωνιστές, ματαίως προσπαθούν να στήσουν μια στοιχειώδη επετηρίδα κύρους. Ευτυχώς, κανένας φωστήρας δεν ζητάει εκλογές (διότι θα κρατήσουν ένα μήνα με τους τρέχοντες περιορισμούς) αλλά και κανένας δεν θα αναλάμβανε την παραμικρή ευθύνη από την αντιπολίτευση.
Είμαι τόσο φορτωμένος με «υποκείμενα νοσήματα» που αν κολλήσω κορονοϊό, ο ιός θα με αποφύγει διότι ο οργανισμός μου δεν έχει πού να τον βολέψει. Άρα γράφω μετά λόγου γνώσεως. Ο ποιητής αναρωτιέται: «Θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;». «Όχι!» απάντησε ο Μεταξάς, αλλά για άλλο ζήτημα.
Εντάξει, ταξικά το βλέπετε, δε λέω, αλλά πολλή αταξία βρε παιδί μου.
