Τρεις και μία μείνανε. Ιδού μια αφήγηση, να περάσει η ώρα, χωρις να αποστούμε από την γνωστή κόντρα μεταξύ δύο προσώπων.

Όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, το 1789, υπήρχε βέβαια κοινή γνώμη, εκδόσεις και άλλα χαρισματικά που αργότερα εξέπεσαν στην επιστήμη της Επικοινωνίας. Φυσικά, τα γύρωθεν κράτη ήταν προδήλως εχθρικά. Τα κράτη, όχι αναγκαστικά οι πληθυσμοί. Ειδικά η Αγγλία, οπότε μια δυσπιστία μετατράπηκε σε απύλωτο μίσος και μάρτυρες παραμένουν τα πολυάριθμα καταγγελτικά σκίτσα που κυκλοφορούσαν στην Αλβιόνα. Φυσικά, δεν άργησαν και δεν έπαψαν να εκδίδονται επί αμέτρητα χρόνια, έργα λογοτεχνίας.

Για να το εκφράσω περιληπτικά, οι Γάλλοι ήταν κάτι σκελεθρωμένοι κακομούτσουνοι που κατέστρεφαν τους νοικοκυραίους, ενώ με τη βάναυση συμπεριφορά τους διέλυαν αγνές παρθένες και υπέροχους ευγενείς. Ειδικά μετά την γκιλοτίνα, όταν προστέθηκαν στη χλαλοή και οι πλέκτριες που γούσταραν κεφάλια να πίπτουν, αλλά και τέως επαναστάτες που τους κόβαν επίσης το κεφάλι (Λουδοβίκος και Αντουανέττα είχαν ήδη περάσει στον άλλον κόσμο).

Δεν ήταν μια ασφαλής επένδυση βέβαια, καθώς οι σφαγές της Βανδέας και η περίοδος των Στρατηγών, με επιφανέστερον τον Βοναπάρτη, γρήγοραν μετέτρεψαν την φρίκη σε εχθρότητα. Κι όταν οι περιφερειακοί πόλεμοι (Αίγυπτος, ιταλική χερσόνησος) εξελίχτηκαν σε μια αυτοκρατορία υπό τον Ναπολέοντα και το σόι του, οι εχθροί κατάλαβαν πως η «λέπρα» της ελευθερίας δεν ήταν μεταδοτική, αλλά η τυραννία, ήταν και παραήταν. Οπότε ο Ναπολέων θεωρήθηκε ανεμογκάστρι ή έκτρωμα υπό την πρόφαση της Δημοκρατίας, αλλά ο Στρατός του ήταν σωστά καθοδηγημένος και τα μπερεκέτια της άλλης Ευρώπης περιορισμένα.

Σπουδαία διδάγματα και ρητά, μπορούν να αναπτυχθούν σε όλες τις περιπτώσεις όπου μία καθεστωτική αλλαγή φυτρώνει σε άσπαρτο έδαφος, εξελίσσεται κατά πλειοψηφία σε προσωποκεντρική θεότητα και όταν φεύγει από την δυναμική της ύπαρξής του, ευτελίζεται σε αμήχανο παράδειγμα κακών παραδειγμάτων που πρέπει να φρονηματίζουν τα έθνη. Αλληγορικώς μιλάω, λίγα υπονοώ, αλλά μάλλον το ξέρετε. Εξάλλου, τρεις και μία έμειναν.