Γιατί;
Ένα «μέμνησο» αναζητώ, στον ετσιθελικό δεσπότη που έχει παρερμηνεύσει την έννοια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εννοώ τον νυν πρωθυπουργό. Δεν επιμένω άνευ λόγου στην πολιτική συμπεριφορά του από την ώρα που ένας αντίπαλος έκανε μια φρικτά ανόητη δήλωση μετά τις ευρωεκλογές του 2019, κι έφερε την άνετη επικράτηση του «νέου οικογενειάρχη» τον Ιούλιο.
Παπάγος
Μετά τον Εμφύλιο, η Δεξιά γνώρισε με τον «Συναγερμό» του Παπάγου τέτοια μπερεκέτια. Μπορεί ο Στρατάρχης να μας φόρτωσε μιαν άτσαλη ανάδευση του Κυπριακού, αλλά τουλάχιστον τάπωσε τον ΙΔΕΑ απομακρύνοντας τις «ανησυχίες» του στρατεύματος για αρκετά χρόνια.
Καραμάνλαρος
Ο Καραμανλής από αυτονόητος διάδοχος του Παπάγου, μόνον μετά τέσσερα χρόνια από την ανάρρησή του, το 1958, απαλλάχτηκε από τους δεξιούς δελφίνους του (αν και λόγω πολιτικής τύφλωσης, δεν εκμεταλλεύτηκε την νίκη του και το΄ριξε στην «αντικομμουνιστική ανησυχία»).
Χούντα και μεταπολίτευση
Η Χούντα (1967-1974) χρεώθηκε σούμπιτη στην Δεξιά (λησμονήθηκαν τάχιστα οι «κανταφικοί») και η επταετία Καραμανλή (υπό «Εθνάρχη» και αργότερα Ράλλη, 1974-1981) μονιμοποίησε το αρχηγικό πρόβλημα της Δεξιάς, που ήταν αδύνατο να συγκρατήσει την παλίρροια Ανδρέα Παπανδρέου που εξελίχθηκε σε «ρεύμα του Κουροσίβο». Με την παροδική «επιφάνεια Μητσοτάκη» (1990-93) ξεχώρισαν οι κλάδοι του νεοφιλελευθερισμού και μιας μορφής πατριωτικής δεξιάς, με ανεξάρτητη απόφυση ενός ποικιλώνυμου, παράλληλου εθνικισμού.
Ο πιο πρόσφατος
Ο ανηψιός Καραμανλής ήταν ο έσχατος κυβερνήτης (2004-2009) που δίδαξε χαλαρότητα και έπεσε σαν γινωμένο μήλο, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζουμε. Ο Καραμανλής ευθύνεται για την αφανή υποστήριξη του Σύριζα με το συνοικέσιο του Καμμένου.
Τον κύκλο πριν τον Μητσοτάκη έκλεισε ο Σαμαράς, ο εισαγωγέας ενός νεοπατριωτισμού που κάποια άλλη περίοδο μάλλον θα κριθεί ο ρόλος του.
Τώρα;
Από την αρχή του 2016, αρχικά με μικρές πιθανότητες, αργότερα με συμμαχίες αδιανόητες για τον παραδοσιακό μητσοτακισμό (ο γενάρχης Κωνσταντίνος «έπαιξε» ένα διάστημα με φιλοβασιλικούς) ψηφίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης που μένοντας χίλιες μέρες ως υποψήφιος πρωθυπουργός, φαίνεται πως οργάνωσε έναν μονιστικό, στα όρια του αυτισμού, χώρο που παρακολουθούμε τα μπερεκέτια του, κοντά έναν χρόνο.
Οι προηγηθέντες δεξιοί ηγέτες, δεν ήταν εξαιρετικά γαλαντόμοι στην αυτοκριτική, η οποία στην Ελλάδα θεωρείται άνοιγμα του ηγετικού τάφου. Ωστόσο, δεν δίσταζαν να καταγγείλουν κάθε μορφής υπονόμευση, πραγματική ή φανταστική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε διαβασμένος, αλλ΄όχι εκπαιδευμένος. Σα να συνέγραψε ένα βιβλίο πολιτικών οδηγιών που δεν περιείχε ανάλυση και επαληθεύσεις, αλλά καθαρή προσωπική σπέκουλα.
Χαρακτηριστικά, μη ποιοτικά
Ο ίδιος, συχνός επισκέπτης των Μέσων. Υπουργοί και υφυπουργοί, μεροκάματο στα κανάλια. Νεοφανής πολιτικός χειρισμός ειδικά στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεριζώθηκε η διαχρονική δεξιά τοπική ηγεσία (αυτό ο Σύριζα δεν το πήρε χαμπάρι, και δεν οργάνωσε μια διακομματική τοπική πλατφόρμα, νομίζοντας πως αρκούσε η κυρία Νοτοπούλου).
ΜΜΕ και έτσι
Οι επικοινωνιακές κινήσεις του, στα όρια του υποτυπώδους. Πέφτουν οι διαφημίσεις στα κανάλια; Εμείς να πληρώσουμε επιδοτήσεις και βοηθήματα, να κόψουμε υποχρεώσεις τους, αρκεί να καταλάβουμε, ως «κυβέρνηση κράτους» μια ανούσια, άκεφη, αλλά επίμονη προβολή. Όσο πιο ζωντανό το ζήτημα, τόσο έβγαιναν υπουργοί που μάλλον δεν καταλάβαιναν τον πρωθυπουργό. Η Κεραμέως, ο Μηταράκης, και διάφορα λευκά κολάρα, με τις μικρές προόδους των και μια ανθολογία από λαθάκια. Πλήθος επιτροπών, απουσία δυναμικών συμβούλων με ενδεχόμενη υπεροχή του κυρίου Σκέρτσου, προφανώς απολίτικου πρακτικιστή, απ΄αυτούς που έχουν συνήθως τη μοίρα του Ιωάννη Καππαδόκη. (Τους τρώει η ομερτά των δημιουργικώς αχρήστων.)
Η –ποίηση
Τα δυναμάρια του, που μπορεί να καταλήξουν φιλοδοξίες ενός βασταφυλαρούχα, είναι τηλέφωνα που απαντούν, ψηφιακή οργάνωση, αλλά μη παίρνετε και όρκους, παντελής κι συνειδητή πολιτιστική απουσία (που μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια, καθώς η νέα φουρνιά θεωρεί την ιδρυματοποίηση (Ωνασειοποίηση και Νιαρχοποίηση) πολύ καλύτερη από την διαδρομιστική επαιτεία στο αρμόδιο υπουργείο, ενώ προβλέπω να προλάβει μάλλον να οργανώσει ιδιότυπες εκλογές εδώ και τώρα, ίσως και διπλές, αφου μοιράσει τα πεκούνια και τις μπαγκανότες σε θεσμικούς ψηφοφόρους κι όσο ο Σύριζα επιμένει να αγνοεί το παλιό, ολόσωστο, βυζαντινό παραμύθι:
Ένας βασιλέας απόθανε και τον έβαλαν στη σαρκοφάγο του, στον οικείο ναό. Μία των ημερών, ένας καντηλανάφτης ακούσε φωνές από το κιβούρι «βγάλτε με είμαι ο άναξ, και είμαι ζωντανός». Ο άνθρωπος σκιάχτηκε, πέταξε ως απάντηση ένα «άλλος τώρα βασιλεύει» και έκρυψε το γεγονός ώσπου οι τύψεις τον πλακώσαν και το είπε στον πρωτοπαπά. Η σαρκοφάγος ανοίχτηκε και βρήκαν νεκρό τον βασιλέα που είχε καταφάει έως το κόκκαλο τα χέρια του, από τον αγκώνα έως τις παλάμες.
Αν αλλάξετε την λέξη «βασιλέας» σε «Τσιπρέας» έχετε την λύση του μύθου.
Ο δεξιός ψάλτης
Σε άκρα αντίθεση με το γνωμικό «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει» που ανατράπηκε από την συμπεριφορά ουκ ολίγων δεξιών πολιτευτών, νομίζω πως με το πέρασμα των εβδομάδων, όχι των μηνών, μήτε των ετών, θα ατονήσει (επιτέλους!) το φλερτ με τον κεντρώο χώρο και θα εμφανιστεί κάποιος δεξής ψάλτης που θα επιζητήσει να αναβιώσει τον αποκαρδιωμένον Σύριζα, που για την ώρα οι αριστεριστές του παίρνουν όλη τη μαγιά και την μαγεία.
Όλα στη μέση
Ο Μητσοτάκης, το ξαναλέω, αφήνει δουλειές στη μέση. Κρίνει με κριτήρια επικοινωνιακά ενός άλλου καιρού. Έτσι και ξεχαστεί κάπως το προφυγικό, τον παραδίδει στην γραφειοκρατία, στις διαδικασίες. Πάμπολλα μάζεψα παραδείγματα.
Στην πανδημία τα πήγε καλά στον ανήφορο, αλλά ο κατήφορος πάει για κουτρουβάλα. Οι κυβερνήτες των δρόμων ξέρουν κι αυτοί στατιστικές. Ξέρουν για παράδειγμα πως αν μαζευτούν εκατό κολλητοί ένα βράδι, αν είναι νέοι, ζήτημα να κορονιαστούν οι τρεις από την ομήγυρη. Αλλά και είκοσι παπούδες και γιαγιάδες, θα την πληρώσουν, διότι οι νέοι συγκατοικούν με Τρίτη ηλικία συχνά.
Σε κάθε περίπτωση, νίκησε στη Ζάμα των εκλογών, στην εκπλήρωση των στόχων που έθεσε πριν τα Λεύκτρα, στην πανδημία μπορεί να έχουμε συνέπειες Μαντίνειας, αλλά η Φτώχεια, η Κρίση, η Ύφεση θέλουν άλλον στρατό. Και αυτό που λείπει, είναι ένας εξαφτέρουγος που θα του υπενθυμίζει κάθε ώρα και στιγμή:
Δέσποτα, μέμνησο των πολιτών.
Το άρθρο αυτό, που λειτουργεί ερήμην του συντάκτη του, κλείνει μάλλον στωικά και απαισιόδοξα:
Περισσότερες πιθανότητες έχει μια λειψή κεντοαριστερά να κυβερνήσει σύντομα, απαλλαγμένη από ηττοπαθείς αριστερούς και υπό δεξιό κοτζάμπαση, παρά η δεξιά του Κυριάκου, όπως στενούται και ίσταται αμήχανη, μαζεύοντας από τον δρόμο βιολέτες και προσπαθώντας να μαγειρέψει απ’ αυτές ένα φρικασέ.
