Μακριά, σ’ έναν άλλον κόσμο, αναφέρει ο Σαχτούρης πως συνέβη μια αποκρηά. Ήταν ποίηση και έγινε πράξη. Μιά υψιπύλη, που την έλεγαν λησμονόμετρο εγκαταστάθηκε στην Ηρώδου Αττικού και ήταν πτυσσόμενο. Κάθε μέρα και άλλη καμπυλότης. Το σύστημα «λέω – ξελέω» ή «αναθεωρώ με άνεση ό,τι προγραμματίζω» ισχύει χονδρικώς από το φθινόπωρο, τότε που κατέρρευσα επί της Μποτσάρεως και κάθισα σε ένα κολονάκι ώσπου να υπάρξει ταξί. Αυτήνοι μετανοούν με ευχέρεια, απέναντί τους ο Τζανακόπουλος, δηλαδή κανένας -ακόμη και ο Βαρουφάκης αγορεύει και δεν πέφτουν σοβάδες.

Στην άλλη πτέρυγα ίστανται στην πένα, στο καντίνι, σοβαροφανείς ρήτορες, μέγιστοι υπουργοί και άλλοι τρέσαντες που μια φορά ομιλεί ο πρωθυπουργός μας, κι αυτοί τον πιστεύουν. Στην πράξη, δράση και πράξη δεν υπάρχει -προγραμματίζουν συνέχεια ώσπου μια ξεχασμένη δημόσια υπηρεσία ή οι δικαστές οι βαθύνοες βγάζουν ένα χαρτί, το δείχνουν και ξαναβυθίζονται στο πουθενά. Ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει πως το οικογενειακό γούστο προβλέπει ροζουλί τυρκουάζ και παστέλ νερό στην Ομόνοια, και μάλλον συνήθισε και βρήκε τρόπου να αποφεύγει τους πραιτωριανούς. Όταν είσαι δεξιός, αλλά στο βάθος πατερναλιστής και έχεις απέναντι δηλωμένους αριστερούς αλλά της εποχής της κηδείας του Προυντόν, περιμένεις να εκπαιδευτούν σωστά τα ΜΑΤ, και μετά βλέπουμε. Όταν η κεντρική εξουσία φέρεται σοβαρά, αλλ΄έτσι και μιλήσει ακολουθεί την τακτική «βλέποντας και κάνοντας» τόσο η κυρία Ντόρα θα μελαγχολεί και οι υπουργοί θα ίπτανται εντός των πινάκων του Σαγκάλ.