Δεν είναι αντιμεταρρύθμιση, συνθήκη του Τρέντο και άλλες επισφάλειες της Ιστορίας. Είναι η παρ΄ολίγον σύγκρουση δύο επιβατηγών πλοίων της ίδιας εταιρείας. Αναφέρομαι στο ότι Νέα Δημοκρατία και Σύριζα, επιμένουν σε διαφορετικές γραμμές, ποια θα πρωτομπεί στο λιμάνι, όταν είναι κοινή η μοίρα, αμοιβαίο το φταίξιμο, κοινή η άγρα κουτόχορτου προς ηδονήν την ηγετών τους, που επιβιώνουν τρώγοντας αυλούκια.
Ο Σύριζα δεν έφτασε στο ναδίρ του εξαιτίας πραγματικών προβλημάτων της πορείας του. Έγιναν φέτος ευρωεκλογές των οποίων το αποτέλεσμα δεν περίμενε. Αλλά ήταν Μάιος και η τελευταία προθεσμία των εκλογών έπεφτε Οκτώβριο. Δεν είχε κανέναν λόγο να διαπράξει εκλογές. Από το 2017 εξάλλου, είχε οργανώσει ένα σχέδιο υπονόμευσης της Δεξιάς, έμμεσο φλερτ με ομάδα καραμανλικού ύφους, αρκετή εμπειρία συνύπαρξης με δεξιά βλαστάρια τύπου Καμμένου, ενώ οι δίαυλοι και τα κανάλια υποδοχής κεντροαριστερών ήταν στις απαρχές τους.
Αντί να ενεργήσει, προτίμησε να πάθει μελαγχολία, ο αρχηγός του να αποσβολωθεί η κυρία αρχηγού να επιδιώκει ακαδημαϊκή έδρα, το ΠΑΣΟΚ και το παραΠΑΣΟΚ να συνωστίζεται να εισέλθει στην Προοδευτική Συμμαχία και ο Τσίπρας να προαναγγείλει ημερομηνία εκλογών, χωρις καν να αναρωτηθεί. Περιφερειακή οντότητα δεν υπήρχε, ο Σύριζα επέλεξε υποψηφίους άτριβους αλλά και φανατικούς, παράδειγμα η κατάντια των αντιπροσώπων της Θεσσαλονίκης, και δεκάδες άλλα παραδείγματα που οδήγησαν στο να υπάρξει γαλάζια αυτοδιοικητική επικράτεια, κι ένα 32% μιας εκλογικής δύναμης που με σοφό κατενάτσιο στις ημερομηνίες, θα μπορούσε να είναι ανέτως 35%, πολύ κοντά στα ποσοστά της νίκης Μητσοτάκη.
Δεν το έπραξε. Ο λαός, δίδοντας ένα 40% στον σημερινό πρωθυπουργό, δεν του χάρισε τον ουρανό με τ΄άστρα. Είχε μπροστά του από τον Μάιο στον Ιούλιο να καταλάβει πως ο Σύριζα ασκούσε το κοινοβουλευτικό καθήκον του με σπάνια ηττοπάθεια.
Κι άρχισε μια διακυβέρνηση δήθεν δεξιών πεποιθήσεων, που διέφερε από την δεξιά διακυβέρνηση Σύριζα μόνον στις εκτρωματικές ορολογίες. Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, θεωρώ πως ένα κόμμα του 32% πουλάει ακριβά το τομάρι του, δεν χάσκει και δεν αντιφάσκει. Με ελάχιστες παραχωρήσεις, θα μπορούσε να δεχτεί ενώσεις άλλων κομμάτων, δεν λέω ποιών, βάσει της παλαιάς τακτικής του, καταφέροντας να υπάρξει σε ένα απολύτως ενθαρρυντικό ποσοστό της τάξης του 36 – 37% άκοπα και άνετα.
Το νέο περιβάλλον, καρντάσια, είναι δεξιό και δεξιά θα τραβάει, ακόμη και κατά λάθος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παλεύει με το μέλλον τριών αρχηγών και ο Σύριζα είναι κινητικός, αλλά τελείως ακέφαλος. Διότι ένας θρασύς, σαστισμένος σαρανταπεντάρης δεν είναι ποτέ σε θέση να θερμάνει καρδιές, να αλλάξει ρότα, να διεισδύσει σε άκεφα ακροατήρια. Δεν θέλω να επεκταθώ, επειδή έχουμε ντράβαλα μπροστά μας.
Μόνον επισημαίνω πως η κοινοβουλευτική ισορροπία μπορεί να δείχνει αρραγής και συνεκτικά αδιατάρακτη, υπό την προϋπόθεση να μειώσει την πολυπραγμοσύνη μια χαρακτηριστικά μεσογειακή νησιώτικη οικογένεια, δηλαδή οι δήμαρχοί της να αποδείξουν πως είναι δημιουργικοί, οι ΜΚΟ τους ελάχιστα επιδραστικές και οι εσωτερικοί τους αντίπαλοι, δύο τον αριθμό, κάτι που να θυμίζει ανωφελείς κώνωπες. Από την άλλη όχθη, η κρίση ηγεσίας μου φαίνεται αναπόδραστη και πολύ δυσκολότερο να λειανθεί. Αλλά υπάρχει μία υποδόρεια αντίδραση σε όλα αυτά, την οποία εμπιστεύομαι περισσότερο από το φαίνεσθαι του πολιτικού βίου.
